Bratislava

Gwen en ik zijn aangeland in Bratislava. Vanaf Wenen tot Budapest fietst Gwen mee. Gisteren was haar eerste fietsdag. Eerst hadden we in het zonnetje wind mee. Tijdens de lunch viel er een enorme hoosbui. Na een verplichte pauze van meer dan een uur werd het enigszins droog. Maar minstens een graad of vijf kouder, en we hadden opeens tegenwind. Gevoegd bij twee pijnlijke billen weet Gwen het na één dag alweer: zo leuk kan fietsen zijn.

Bratislava, de hoofdstad van Slowakije, valt na de Oostenrijkse Donau en Wenen opeens buiten de grote toeristenstroom. De mensen en de borden spreken een onverstaanbare taal. Kennis van het Engels is vrij minimaal. Maar toen we zoekend om ons heenkeken begon iemand gelijk enthousiast 'centroem, centroem' te roepen en te wijzen in de richting waar ze veronderstelde dat we heen wilden. De receptioniste van het hotel vroeg 'waar komen jullie vandaan gefietst', dat was me eerder in nog geen hotel overkomen.

Wenen is bijzonder populair als toeristische bestemming, en terecht. Maar Bratislava, slechts 70 kilometer verder, is ook zeker een bezoek waard. Opeens zit je in het voormalige oostblok. De 'stare mesto', de oude stad, is bijzonder sfeerrijk. Steegjes, pleintjes, poorten, kerken waaruit de wierookwalm je al op de stoep overvalt, alles is er. Niet alle gebouwen zijn gladjes gerestaureerd. Maar afbladderende verf, scheve dakpannen en her en der wat opschietend onkruid voeren je juist meer terug naar het verleden. Zelfs de in de communistische tijd toegevoegde nieuwbouw, grijs en grauw, lijkt twintig jaar later een soort van charme te hebben gekregen.

FESTIVITEITEN
Bedankt voor de felicitaties die mij via allerlei communicatiemiddelen mochten bereiken. E-mail, sms, telefoon, weblog, zelfs nog kaarten via de post die Gwen had meegenomen.

Op de foto is één van de hoogtepunten van de viering van mijn verjaardag vastgelegd.

Een ander hoogtepunt was het bezoek aan de 'Musikverein', het gebouw waar vandaan altijd het nieuwjaarsconcert wordt verzorgd. 's Middags had ik opeens spontaan besloten kaartjes te kopen. Tussen 'tout Vienna' zag ik ons al zitten in de schitterende zaal. Dat bleek een beetje tegen te vallen. Het concert was niet in de hoofdzaal, maar in krakkemikkig nevenzaaltje. En de mede concertgangers bleken te bestaan uit Chinezen, in toeristenkloffie gestoken Westerlingen en te schaars geklede Russinnen. Oké, Gwen leest dit ook, en die hecht nogal aan de waarheid, van die Russinnen was er maar één. Maar ze zat wel naast ons.
Nu waren er al wat tekenen die ons hadden kunnen waarschuwen. We hadden ons kaartje op straat gekocht van één van de tientallen als Mozart uitgedoste figuren die elke passerende toerist aanspraken. Wervend voor het concert waren drie zaken, aldus de nep-Mozart: het hele orkest was in Mozart kledij gestoken, en behalve alle hoogtepunten van Mozart kregen we voor dezelfde prijs ook nog een de 'schöne blauwe Donau' en de Radetky-mars te horen. Gwen en ik hadden nog als theorie dat de kaartverkopende Mozarts van overdag ook 's avonds in het orkest zouden zitten. Maar dat was niet het geval. Eigenlijk was het orkest niet eens zo slecht, en we konden nog stiekem naar de grote zaal glippen om die ook even te zien.
Zo zat ik op mijn 50-ste verjaardag gezellig met een zaal vol medetoeristen de Radetsky-mars mee te klappen (voor de literatuurkenners, Turks Fruit, t-k-t-k-t-k-k-k). Alle levensvragen waren even verdwenen. Slechts één vraag bleef over: Hoe leuk kan een verjaardag zijn?

Morgen gaan we Hongarije in, langzaam richting Budapest.