De evaluatie part 2

Google analytics laat zien dat er nog steeds mensen naar onze weblog kijken. Waar vraag is moet aanbod komen, dat is één van de principes waarop ons economisch systeem is gebaseerd. Wie ben ik om me daaraan te onttrekken. Eens kijken of er nog wat te melden is.

FILMPJES
Vanuit wat duistere directories op onze laptop hebben we de laatste filmpjes opgeduikeld. De selectie staat nu op volgorde in ons Picasa webalbum Filmpjes. Als je op diavoorstelling drukt worden ze achter elkaar afgespeeld. Bij elkaar is het zowat voldoende voor een avondvullende speelfilm. Oké, de spanningsboog zakt af en toe behoorlijk in, en sommigen zijn misschien alleen interessant als je ze het label ‘experimenteel’ geeft. Maar mocht Nederland voortijdig het EK moeten verlaten, val je in een diep gat, dan kan je hier wat afleiding zoeken.
Voor de mensen die alleen voor de highlights gaan, wat waarschijnlijk wel verstandig is: in ‘Hans emotioneel, eindstreep in zicht’ kan ik met moeite mijn emoties bedwingen. In ‘Op het journaal: "taai toer eindig"’ zie je hoe we met de tour het Zuid-Afrikaanse journaal haalden. Het is een mooi voorbeeld van de Afrikaanse taal. De technische kwaliteit is matig, of beter gezegd slecht, maar de diepte-interviews met winnaar Jos en winnares Deb zijn goed te volgen.
(Link naar het journaal-item doet een beetje gek. Eerste keer klikken krijg je een ander filmpje, tweede keer klikken alsnog het journaal-item. Ik vermoed dat het aan Picasa ligt.)

WENNEN
Een vriendin mailde ‘Je ziel reist met de snelheid van een paard’. Ik weet niet hoelang een paard er over zou doen van Kaapstad naar Utrecht, waarschijnlijk langer dan 4 maanden, maar het heeft zeker zijn tijd nodig om weer aan het Nederlandse leven te wennen. Tijdens de tour hoef je je nooit af te vragen wat te doen. Met fietsen, slapen, eten en bijkomen zijn al je dagen gevuld. Thuis moet je opeens weer zelf je dagen vullen. Er is niet meer vanzelf die constante stroom van nieuwe indrukken en ontmoetingen. De afgelopen vier maanden zijn we gewend geraakt aan een hoog niveau van stimulatie, terug in Nederland ga je aan een soort van ‘nieuwe indrukken deprivatie’ leiden. Nu, bijna een maand later, zou ik zeggen dat we bijna weer helemaal in Nederland zitten. Het grootste deel van onze ziel is teruggekeerd, een stukje Afrika hebben we gewoon meegenomen.

SPULLEN
In de eerste evaluatie had ik al gemeld hoe goed onze fietsen zich hadden gehouden. Ik wil voor toekomstige fietsers dat nog wat nader preciseren. Van alle reserveonderdelen, een fikse tas van een kilootje of 15, hebben we met z’n tweeën slechts 4 binnenbanden, 3 kettingen en 4 remblokjes gebruikt. Reserve zadel, stuur, cassettes, spaken, kabels, de meerderheid van onze kettingen, allemaal voor niets meegenomen. Het principe blijft natuurlijk ‘beter mee verlegen dan om verlegen’. Maar het idee dat ik van te voren had dat er van alles kapot zou gaan bleek veel te negatief.

EZELS
Nog wat losse flodders die ik al eerder kwijt had gewild. In Ethiopië liep bijna iedereen, er waren wat fietsers, een enkeling bewoog zich op een ezel. Bijna altijd waren de berijders van de ezels mannen. In de dorpjes waar we doorheen reden was er meestal een soort van kroeg. De kroeg was herkenbaar door Coca-cola of bier reclameborden, een ander herkenningsteken was de grote groep ezels die er voor de deur stond. Terwijl de vrouwen en de kinderen zich een ongeluk sjouwden, meestal ging alles in een grote doek op het hoofd, reden de mannen op hun ezel naar de kroeg.
Ook de fietsen werden bijna alleen door mannen bereden. Dat gold ook later voor Tanzania en Malawi. Vrouwen zaten wel eens achterop, met name in Malawi. Net als bij ons de benen aan één kant, een arm om de man heen geslagen.
In Ethiopië én in Tanzania hadden we een zo goed als identieke conversatie. Onze vraag ‘Why are there no women on bicyles?’ Antwoord: ‘That is not our tradition’. En daarmee was de zaak afgedaan.
Als ik verder mag gaan: de conclusie lijkt gerechtvaardigd alsof er een omgekeerd verband is tussen de mate van economische ontwikkeling van een land en de mate waarin de taken tussen de sexen gelijker en rechtvaardiger zijn verdeeld. In Lusaka, Zambia, opvallend veel rijker dan buurland Malawi, zag je opeens dat mannen zich bemoeiden met hun kinderen. Ze namen ze aan de hand mee, speelden met ze. Ik realiseerde me dat ik dat in de voorgaande landen eigenlijk nooit had gezien. (Hans)