We zijn er

Terwijl Gwen de rotzooi die we in vier maanden Afrika hebben geproduceerd aan het sorteren is mag ik een stukje schrijven. Mijn bemoeienis werkt alleen maar contraproductief, we zouden qua bagage minstens vijf kilo zwaarder op Schiphol aankomen.
Afgelopen zaterdag kwamen we in Kaapstad aan. De laatste week voerde ons langs mooie namen als de Oranjerivier, Springbok, Vanrhijnsdorp, Elandsbaai en Yzerfontein. De dagen waren exemplarisch voor de afgelopen vier maanden. De eerste dag werd als redelijk zwaar aangekondigd. In dertig kilometer vals plat bijna 600 meter stijgen. Dat werd veertig kilometer, en daarna was het op en neer om uiteindelijk nog eens 400 meter hoger te eindigen. De dag na Springbok was het opeens echt koud. Een graadje of tien, en constante regen die iedereen tot op het bot verkleumde. Gelukkig kon ik onderweg in een dorpswinkel, die behalve warme chocolademelk ook tweede handskleding verkocht, nog snel een T-shirtje aanschaffen voor 10 rand (80 eurocent). De volgende ochtend bracht dichte mist die in de loop van de dag plaats maakte voor een mager zonnetje en een heerlijk windje in de rug. Het landschap was nog steeds semi-woestijn, flinke heuvels, elke vijftig of zestig kilometer een kleine nederzetting van een paar honderd mensen. Net voor Elandsbaai zagen we de Atlantische Oceaan voor het eerst, tenminste we hoorden vanuit een dikke zeemist het geluid van de branding. Yzerfontein was de laatste overnachtingplaats voor Kaapstad. De jongere rijders namen alvast een voorschot op de aanstaande festiviteiten. Gesteund door ruime hoeveelheden alcohol wisten ze luidruchtig te blijven tot diep in de nacht.
De aankomst in Kaapstad was in het Victoria and Alfred waterfront, de tot winkel- en uitgaansgelegenheid omgebouwde oude haven van Kaapstad. De laatste 25 kilometer reden we in politiekonvooi door rijke, voornamelijk blanke voorsteden. Alleen een paar kilometer voor de finish was een confrontatie met de andere werkelijkheid van Zuid-Afrika niet te vermijden. Een nog niet tot toeristische attractie omgebouwd stuk van de haven werd bewoond door een paar honderd daklozen. Overal kartonnen dozen en plastic zeiltjes tegen de regen en de koude, de meeste bewoners bekeken ons verbaasd, een aantal applaudisseerden en juichten.
Bij de finish was er een orkestje, gemiste familieleden of vrienden, champagne, bloemen, flink wat tranen, duizenden uitgewisselde zoenen en ‘hugs’, huldigingen, speeches, een Masai-dame met Deens vlaggetje (opgedaan als vriendin door één van de rijders op onze tocht door Tanzania), medailles, nog meer speeches, wat vertegenwoordigers van verschillende ambassades, pers, een koude regenbui, en een flink gevuld buffet dat door ons fietsers binnen tien minuten volledig geplunderd werd. ’s Avonds mochten we aanzitten aan ons afscheidsdiner. Tot diep in de nacht werd er gedronken en gedanst, voor sommigen was het de zwaarste aanslag op hun conditie in vier maanden.
En nu is het voorbij. Onze medefietsers gaan langzaam één voor één vertrekken, terug naar huis, of nog wat reizen in Afrika met overgekomen familie of vrienden. Vanochtend was het al een stuk minder druk aan het hotelontbijt. Wij stappen aanstaande woensdag op het vliegtuig. Eens kijken of we weer kunnen wennen een bestaan zonder acht uur per dag op de fiets te zitten.

EVALUATIE
De evaluatie kan kot maar krachtig: het was geweldig, of eigenlijk meer overweldigend, vier maanden lang met redelijk wat ontberingen door Afrika trekken. Zoals iemand zei: je zal nooit meer op dezelfde manier naar de kaart van Afrika kijken. Maar het is ook geweldig dat het nu achter de rug is. Je kan niet eeuwig maar blijven fietsen, je tent opzetten en afbreken, je eten op een camping stoeltje in het donker naar binnen lepelen.
Binnen een week of twee wil ik een uitgebreidere evaluatie over onze Tour d’Afrique schrijven. Ik heb de eerste zin al: ‘Fietsen van Cairo naar Kaapstad is een makkie’.

BEDANKT
Ik weet niet hoeveel bijdragen er nog zullen komen van ons, maar alvast een welgemeend bedankt voor onze lezers en bovenal reageerders. Het was heel prettig om te merken dat de weblog met interesse gelezen werd, dat er meegeleefd werd. Waarderende geluiden over foto’s of tekst waren meer dan welkom. Net als kritiek trouwens, volgend jaar als we in de wintermaanden van Utrecht via Katmandu naar Wladiwostok gaan fietsen kunnen we daar ons voordeel mee doen! Of wordt het toch Alaska-Vuureiland? Een derde optie is elke dag in de vroege ochtend op de fiets van huis naar Utrecht CS, en ’s avonds in het donker weer terug. We houden jullie op de hoogte.

Nieuwe foto's: Namibie en Zuid-Afrika.