maandag 28 januari 2008

EFI is ook niet alles

Okay, ik ben een slappeling, zaterdag na de lunch ben ik op de truck gestapt.

Omdat we een extra rustdag kregen bij aankomst in Soedan moesten we de afstand van 5 dagen in 4 dagen afleggen. Dat zou geen probleem moeten zijn omdat de chinezen heel Soedan aan het asfalteren zouden zijn. De eerste 40 km op de eerste dag was inderdaad ongeveer de helft geasfalteerd, maar de rest was stuiteren (over ribbels en rotsen, glijden (over zand en steentjes) of tot stilstand komen (in diep zand). De eerste dag waren we (natuurlijk als laatste) weer net voor donker binnen. Tent opzetten, eten, naar bed en om zes uur weer tent afbreken, ontbijten, fietsen. Dag twee was er helemaal geen asfalt (en wel weer 110km). Na 10 uur fietsen kwamen we weer net op tijd voor het avondeten aan. Op dit soort wegen is enige vorm van vering toch aan te raden (maar dat hadden ze in de fietswinkel dus niet gedaan, dus ik stuiterde de hele dag heen wen weer op de fiets.)
Het vooruitzicht om zo nog twee dagen door te brengen deed mij op dag drie besluiten om na de lunch maar op de truck te stappen (voor de laatste 50km) in de hoop dat ik dan tussen tent opzetten en avondeten nog een uurtje tijd zou hebben om te relaxen (het moet toch een soort van vakantie zijn, geen strafexpeditie). Hans, natuurlijk een echte bikkel fietste wel door. De truck (die ook moeite had om over de Soedanese “wegen” te rijden) was er uiteindelijk maar een uurtje eerder dan hij er was. Maar ik heb tenminste een half uurtje in de opgezette tent kunnen liggen, eindelijk vakantie! Die EFI (alles fietsen) ging ik toch nooit halen (Noord Kenia is vijf dagen stuiteren).



Door de woestijn fietsen was ook nog een belevenis op zich, vanaf het laatste woestijn-kamp moesten we al een soort van groep tussen twee bergen die in de verte lagen doorfietsen. De wegen in de woestijn zijn een beetje onduidelijk, er lopen altijd verschillende sporen alle kanten op (ik vermoed dat een Soedanees altijd de kortste route neemt). Er bleken ook nog eens drie bergen te zijn zodat een deel van de groep in de foute richting ging fietsen. Na een paar kilometer werden we door een zenuwachtige groep Soedanezen verteld dat we fout zaten en gingen we dwars door de woestijn (er was geen spoor meer te bekennen) weer de andere kant op. Het schijnt dat er een paar jaar geleden een groepje TdA-ers hier verdwaald is, maar wij zijn gelukkig allemaal teruggevonden.

Soedan tot nu toe: prachtige landschappen, overwegend heel vriendelijke mensen, vrouwen veel opener en vrolijker dan in Egypte. In dit deel van Soedan is de economie ook snel groeiend en de straten zijn vol met bellende Soedanezen en het lijkt in niets op wat je op TV over bijvoorbeeld Darfur ziet..

Nu dus een rustdag in Dongola, een levendig dorpje in Noord Soedan. We kamperen in de voormalige dierentuin (er schijnt nog een schilpad rond te lopen, maar die heb ik nog niet gezien). Het stromend water komt uit een slang ergens midden op het terrein, maar er is water!!!! Gisteren na aankomst konden we heerlijk badderen in de red-box. Best een leuk gezicht zo’n groepje mensen in een te kleine rode doos. De locals gluurden over de muren vrolijk mee (misschien heet het daarom de Dongola Zoo?).









Het is hier winter, vanochtend was het 6 graden in de tent (in de zomer is het ’s nachts 28 graden en overdag 45) maar zodra de zon er is wordt het voor ons in elk geval heerlijk weer voor eind januari (een graadje of 23 in de schaduw). Wij lopen er dan ook om z’n zomers bij, de locals hebben winterjassen aan en bontmutsen op.

Tot slot nog even kort wat antwoorden op de vragen:
Sinds de derde truck er is hebben we echte koffie!!!! Wel slap dat ze niets van zich hebben laten horen Rodney!
Als avondeten in het kamp is het rijst, spagetti of couscous met een prutje met vlees (wie weet of het kamelen zijn) tomatensaus en groenten. Verder zijn er de laatste dagen appels (uit Syrie) en waren er in Egypte mandarijnen.
Op de fiets hebben we 3 liter vloeistof, water (dat wordt behandeld met chloor) en FF (First of Fast Fuel) water met een poedertje.
De localo’s reageren van enorm enthousiast (de meesten) tot iets agressiever (stenen, een enkeling).

Morgen weer vijf dagen fietsen op weg naar Karthoum, de hoofdstad.

(Gwen)


Mentale toestand Hans: Fijn een dagje niet fietsen.
Fysieke toestand Hans: Koortslip (bijna voorbij), verstruikte duim omdat hij op de boot van de trap viel, verbrand voorhoofd (door het korte kapsel), ook een zere onderlip (zie toestand Gwen, maar veel minder erg), stijve knieën, zere kont (tijdens fietsen) en nog meer maar dat wil hij niet meer vertellen omdat ik nu vermoeid begin te kijken.
Mentale toestand Gwen: heeft er vrede mee dat EFI niet meer mogelijk is en gaat vooral genieten.
Fysieke toestand Gwen: Sinds enkele dagen in bezit van een enorm opgezwollen onderlip (zo goed gebotoxed volgens enkele groepsleden dat ik moet overwegen om de bovenkant ook te laten doen). Doktor Luke dacht aan een allergische reactie, maar de aangeboden pillen hielpen niets, dus ik hoop maar dat het vanzelf over gaat.

Lees verder...

woensdag 23 januari 2008

Aangekomen in Soedan + resume Egypte

We zitten vast in Wadi Halfa, Soedan, de plek waar we na de boottocht over het Nassermeer zijn aangekomen.
De trucks die ons begeleiden moeten met een andere boot komen. Die is een stuk langzamer, daarom lieten de trucks ons al twee dagen voor ons vertrek uit Egypte in de steek. De truck-boot is echter nog steeds niet aangekomen. Het schijnt dat bij stevige wind ze ergens het anker uitgooien, en wachten op betere tijden. Het heeft de afgelopen dagen inderdaad behoorlijk gewaaid. Eigenlijk hadden we vanochtend al moeten vertrekken, maar tot op heden nog geen spoor van de trucks. In de trucks zitten ook de meeste van onze spullen die we niet dagelijks nodig hebben. De instructie was alleen het hoogst noodzakelijke voor twee dagen mee te nemen. Door de schone onderbroeken etc. zijn we nu een beetje heen. Gelukkig dat we in Egypte al goed op dit soort zaken hebben kunnen trainen.

Alvast wat eerste indrukken van Soedan. De douane afhandeling was onovertroffen. Iedereen op een rij met zijn bagage. Dan een sticker op elk stuk bagage. Daarna de douane hal weer uit waarbij twee douanemannen een kruisje op elke sticker zetten. En dat was de controle. Waterdicht, komt niets doorheen zonder sticker met een kruisje erop.
Gisteravond keek heel Wadi Halfa Egypte-Kameroen voor de Afrika-cup, tenminste de mannen. Er was geen vrouw te bekennen. Alle cafe's aan het centrale plein hadden rijen stoelen neergezet. Iedereen was totaal op de hand van Egypte. Sommmigen zo uitbundig dat je niet zou vermoeden dat je in een drooggelegd land bent. 4-2 voor Egypte is het geworden hoorden we vanochtend.
Het stadje is zeer ruim opgezet, tussen de huizen niets dan zand. Auto's kiezen meestal de kortste weg, asfalt laten ze voor wat het is.
Asfalt? Ja, er is asfalt. Iemand vertelde dat er vorige nog louter zand was. Mensen die vanochtend een stukje Wadi Halfa uitgingen stuiten echter al snel op de overgang asfalt-zand
Laatste indruk want de verbinding gaat steeds gekker doen: er is internet, bewijs is met deze post geleverd, en bijna iedereen loopt met mobieltjes rond.

Nog snel het op de boot gemaakte bericht erbij plakken:

Resumé Egypte

We zitten op de boot naar Soedan. Lekker, even wat anders dan fietsen. Ons was door de organisatie chaos en een enorme hoeveelheid bagage en passagiers beloofd. Daarom konden we er niet vroeg genoeg bij de boot zijn. De chaos bleek wel mee te vallen, evenals de hoeveelheid passagiers en bagage. Een uur of elf stonden we bij de boot, een uurtje later waren de 70 fietsen en alle bagage geladen. Nu is het wachten tot vier uur op het vertrek. De tocht gaat over het Nassermeer. Onderweg zouden we de tempels van Abu Simbel nog kunnen zien, maar ik vermoed dat het dan al donker zal zijn. Morgenvroeg ergens tussen tien en twaalf komen we aan. Inshallah. Dan gaat de ware beproeving beginnen. De Chinezen, waarover we het hadden in eerdere bijdragen, zijn volgens de laatste berichten alleen aan het asfalteren tussen Dongola en Khartoum. Dongola, daar komen we pas na zes dagen zand- en gravel fietsen aan.

Egypte is achter de rug. De eerste van tien landen.
Na de eerste dag kregen we de indruk voor een schier onmenselijke opgave te staan. Na acht en een half uur op de fiets waren we net voor zonsondergang binnen. Bijna de hele dag hadden we heuvel op tegen de stormwind in moeten rijden. Soms haalden we zelfs in een groepje nauwelijks tien kilometer per uur.
Als ware professionals rijden we met hartslagmeters. Mijn ideale hartslag voor duurinspanning is 140 of minder. Toen ik een keertje keek stond mijn hartslag op 172, andere keren nog steeds ergens in de 160. Alsof je aan een stuk door een eindsprint aan het doen bent.
We zetten de tent op in het donker, het werd heel snel koud, konden achteraansluiten in de rij van zeventig man sterk voor het eten. In de tent kon ik nog net denken ‘hoe gaan we dit in hemelsnaam overleven’ voordat we om half acht ’s avonds uitgeput in slaap vielen. Tegen de koude had ik mijn thermo-underware aangetrokken. Zeg maar het vroegere borstrokje en lange onderbroek, maar dan met lange mouwen, en van een volgens de laatste technologie gemaakt stofje. Als je het uittrekt knettert het aan alle kanten. De eerste vier dagen zouden ze niet meer uitgaan. Daarna kon ik ze zo’n beetje afpellen voor de eerste koude douche en wasbeurt in vier dagen.
De dagen na dag één bleken gelukkig wel iets gemakkelijker te zijn. Langs de Rode zee hadden we meestal een stevige rugwind. Toch komt elke dag nog steeds op een gegeven moment de gedachte op ‘Shit, wat een kolere eind fietsen’. De hoop is dat dit moment steeds verder zal opschuiven, misschien zelfs helemaal zal verdwijnen. Ik heb al mijn eerste twee uur van rijden zonder zadelpijn achter de rug. Geweldig gevoel! Het schijnt dat je kont zich kan aanpassen aan de constante marteling.
Dat de Tour d’Afrique een gemeenschap op zichzelf is gemakkelijk te bewijzen. ‘How is your ass today’ is een volkomen geaccepteerde conversatie starter.
Kamperen op campings in Egypte zou ik niemand aanraden. Gwen heeft er al over gehad. Op beide min of meer officiële campings waar we verbleven trok bijna geen enkele wc door. Wat een mannetje of tachtig in één overnachting dan kan aanrichten is niet in woorden te vatten. Als ik binnen een straal van drie meter kwam van een toiletdeur begon ik te kokhalzen, verdergaan zonder braken was onmogelijk. Dan waren de desert-camps, waar je met een schepje een gat graaft en daarin alles deponeert om het vervolgens af te dekken, een stuk aangenamer.

(Een uurtje of vier later)
Ondertussen is het op de boot half zeven geworden. Twee en half uur na de geplande vertrektijd liggen we nog steeds aan de kade. Dat je niet voorbarig conclusies moet trekken is me eens te meer duidelijk geworden. De hoeveelheid spullen die de afgelopen vier uur op de boot is geladen tart elke beschrijving. En het gaat nog steeds door. Zelfs voor de stuurhut liggen de dozen opgestapeld. De ene na de andere totaal overladen truck komt aanrijden. Tientallen sjouwers brengen de spullen over onder constant geschreeuw. Af en toe wordt het echte ruzie. Naast ons liggen nog twee open boten. Die zijn ook helemaal volgestort. Soms letterlijk, de grote zakken worden zo van bovenop de vrachtwagens in het ruim gesmeten. Daarbovenop gaan weer dozen in alle mogelijke formaten, maar ook losse kruiken, en tafels, en alles wat je maar kan verzinnen. Ik heb al twee grote aquaria gezien, in beide zou een volwassen zeemeermin met gemak passen. Als er sprake is van enige planning dan valt die voor een leek in ieder geval niet te herkennen.. Waarschijnlijk gaan we de open vrachtboten achter ons aan slepen.
Opeens komen we in beweging. Maar op de kade staan nog minstens 5 overladen trucks te wachten. Zouden die op de volgende boot moeten wachten, over een week? O, nee, we gaan nu weer terug naar de kade.

Terug naar het resumé.
De harde cijfers:
Gefietst: 1012 kilometer
In de truck: 0 kilometer
Totale tijd op fiets: 46 uur en 14 minuten
Gemiddelde snelheid: 22,48 kilometer/uur
Langste dag: 8 uur en 32 minuten in het zadel (of staand vanwege de zadelpijn)
Snelste dag: 27,9 gemiddeld
Langzaamste dag: 15,2 gemiddeld
Hoogste snelheid: 52,1 kilometer/uur
Langste afstand op één dag: 169 kilometer

Wat we geleerd hebben de afgelopen tien dagen:
1. Als je denkt dat je naar beneden kunt schakelen, lichter kunt gaan rijden, doe dat dan.
2. Als je denkt dat je kunt eten, doe dat dan.
3. Vies is een rekbaar begrip

Uiteindelijk vertrok de boot om acht uur.
Gwen heeft een geweldig filmpje gemaakt van het laden. Wat je ziet ging van drie tot acht uur non-stop door. Nu maar hopen dat we het kunnen uploaden. (Hans)

Dat uploaden gaat hier zeker niet lukken. Houden jullie tegoed.
Tot over een dag of vijf (Dongola), of anders tien (Khartoum).

Lees verder...

zondag 20 januari 2008

Op naar Soedan

Vandaag aangekomen in Aswan. Morgen een klein stukje fietsen (18km) over de Nasser dam en dan op de ferry naar Soedan. We moeten natuurlijk nog zien of we morgen halen op de fiets, maar ik denk dat we kunnen stellen dat we heel Egypte hebben volbracht!!!

Hadden we in Luxor net onze red-boxen een beetje op orde, moet alles weer anders.
Omdat de trucks met een andere ferry reizen hebben wij drie dagen geen beschikking over de red-boxen. En moest alles gisteren omgeordend worden om in de permanent tassen te passen die wij dan weer de boot op mogen nemen.

Gisteren en vandaag was de camping in een stadion, gisteren stonden we bijna op de middenstip in Edfu, nu mogen in een voor-parkje staan. In plaats van met een schepje de woestijn in voor toiletbezoek maken we gebruik van de geboden faciliteiten van het stadion. Gisteren drie aftandse WC’s en twee zit-WC douche combinaties, na bezoek van 62 fietsers en stuk of 10 staff niet meer de chlorix kwaliteit bezittend die je eigenlijk zou willen, vandaag een redelijk groot kleedkamercomplex die er tot nu toe stukken beter uitziet. Onze normen zijn inmiddels wel verlaagd, dus wij zijn snel tevreden.

Gisteren kwamen ook de BN-ers ineens opdagen. Het bleek toch het programma “Waar is de Mol” te zijn met Johnny de Mol en als gast Filemon Wesselink(?). Er werd helemaal niet meegefietst, Filemon wilde een soort Tour de France verslagje maken van onze Tour. Het was echter geen race dag. Na korte interviews met de racers en Hans(!) hebben we ze echter nooit meer terug gezien. Als niet alles eruit geknipt wordt is het in maart op de TV. (zender Veronica, serie start 28 februari, wij zitten in aflevering vier, alles met een slag om de arm, behalve de zender)

Vandaag weer heerlijk een stukje (115 km) langs de Nijl gefietst. Lekker druk bevolkt met weer veel enthousiaste kinderen, ik heb zeker 100 high-five’s gegeven onderweg. De dag begon anders dan normaal omdat de trucks die altijd voor het ontbijt zorgen al op weg waren naar Soedan. Een lokale falafel verkoper was uitgenodigd om ons te verzorgen. Hij had echter een klein probleem om zijn olie heet te krijgen, dus pas om kwart over zeven was er eten voor de uitgehongerde fietsers die al vanaf zes uur stonden te wachten. Wij waren natuurlijk net op tijd klaar met de tent afbreken om aan te schuiven…

Morgen naar Soedan dus, 18 – 22 uur op de boot. Dan 18 dagen drooglegging (alcohol is ten strengste verboden), waarschijnlijk 11 dagen geen internet en zes dagen geen stromend water. O ja, en de wegen schijnen ook niet verhard te zijn (tenzij de Chinezen hard hebben doorgewerkt). Voor onze blog lezers hebben we om de tijd tot onze volgende bijdrage door te brengen al een aantal Egypte foto’s online gezet.
(Gwen)

Lees verder...

vrijdag 18 januari 2008

Morgen weer op de fiets

Alweer aan het einde van de rustdag. Vanaf de aankomst gisteren niets dan genieten. Gisteravond het lekker laat gemaakt (kwart voor negen pas naar bed), en vanochtend heerlijk uitgeslapen (tot kwart over zeven maar liefst). Vandaag de hele dag heerlijk een beetje aangerommeld. De fietsen zijn schoon, de bagage is compleet herordend, en mijn kapsel kan nu zes woestijn overnachtingen achter elkaar met gemak aan.

Na 6 dagen woestijn

Voorbereid op nog 6 nieuwe woestijndagen











Maar morgenvroeg om kwart voor zes gaat de toeter van de truck weer. Het ontbijt wordt geserveerd. Zo snel mogelijk na zeven uur willen we weer op de weg zitten. Dit keer van Luxor naar Idfu, 120 kilometer, dus een makkie. De dag erna naar Aswan, ook weer zo’n ‘gemakkelijke’ dag van 120 kilometer. Het gemakkelijke schuilt in de heersende noordenwind. Mocht die het laten afweten, of zelfs gedraaid zijn, dan wordt het een heel ander verhaal. Vanaf Aswan op de boot over het Nassermeer naar Soedan. En daarna het noorden van Soedan in. Volgens sterke geruchten zijn de Chinezen daar alles aan het asfalteren. Ik kan er alleen maar voor zijn. Lang leve de vooruitgang. Maar dat zal pas echt duidelijk worden als we er daadwerkelijk zijn.

Gwen en ik hebben een verdeling gemaakt qua bijhouden van het weblog. Gwen neemt het praktische verslag voor haar rekening, ik doe meer de beschouwelijke invalshoek. Een beetje zoals thuis, waar Gwen ook meer de lopende zaken ter hand neemt, terwijl ik vooral beschouwend op de bank zit. Maar net als thuis, waar ik de vuilnis buiten zet als ik het niet vergeet, de helft van het koken, boodschappen doen en afwassen voor mijn rekening neem, zelfs hoofdverantwoordelijke voor de koelkast ben, en Gwen ook wel eens wereld-beschouwend op de bank zit, zal de scheiding niet absoluut zijn.

FIETSEN VERSUS REIZEN
Hans beschouwt: Tour d’Afrique, dat is fietsen (Tour) en Afrika zien (d’Afrique). Mijn indruk van de eerste week is dat de meeste medegroepsleden meer fietsers dan reizigers zijn. De gesprekken gaan meer over al dan niet het grote voorblad gebruiken, hoe de ketting te smeren, of welke band te gebruiken, dan over eerdere reizen of de eigenaardigheden van de landen waar we doorheen zullen gaan reizen.
De opzet van de Tour d’Afrique maakt contact met de lokale bevolking zeker niet onmogelijk, maar moedigt het ook niet aan. We lijken nog het meest op een klein westers dorp dat door Afrika trekt. Of klein westers dorp, bijna middelgroot. Onze karavaan telt 55 fietsers die van begin tot einde meedoen. Daarnaast een stuk of 10 ‘sectional riders’, die haken ergens onderweg af om voor anderen plaats te maken. Dan is er nog een staf van een bijna 10 personen, en een stuk of 15 Egyptisch politiemensen die ons constant begeleiden. Bij elkaar negentig personen. Het vervoer bestaat uit twee grote overland trucks en bus. Die bus wordt in Soedan vervangen door een derde overland truck. De Egyptische politie brengt ook nog een pick-up truck of drie mee. Deze hele karavaan trekt door Egypte. Overdag fiets iedereen overigens voor zichzelf. Dus het kan gemakkelijk gebeuren dat Gwen en ik lange tijd met z’n tweeën fietsen. Maar bij de lunchstop is het weer een drukte van belang. Salades, Egyptische brood en vele potten pindakaas en jam staan voor ons klaar. Ook het ontbijt en het avondeten gebeurt in ons eigen ‘dorp’. Als we ergens onderweg stoppen in een tentje langs de weg voor een Cola is het zeer waarschijnlijk dat er al een stel andere Tour d’Afrique rijders zitten. Maar misschien wordt dat later anders als we in drukker bevolkte gebieden komen, en er keuze zal zijn om ook eens ergens anders te eten. Daarnaast zal er dan om het kamp niet alleen maar lege woestijn te zien zijn, maar een dorpje of een stadje waar je eens op je gemak kan rondkijken.
Contact (net geklaagd over gebrek aan contact met ‘couleur locale’, het echte Afrika gevoel, wordt op mijn wenken bediend, stroom valt in hotel en wijde omgeving uit, zit nu in het pikkedonker met mijn mijnwerkerslamp op te tikken) met bevolking misschien wat minder, maar contact met landschap des te meer. Het is echt fantastisch om op je fietsje door de woestijnlandschappen heen de suizen, of zelfs berg op te kreunen en steunen. Alles is echt mooier vanaf de fiets. Zelfs als je kont zeer doet, en de knieën stijf zijn.
Gisterochtend trouwens ook voldoende contact gehad met de locale bevolking. We kwamen na vijf dagen woestijn voor het eerst weer in de bewoonde wereld. Het groene vruchtbare Nijldal is geloof ik vier keer zo dicht bevolkt als Nederland. Een golf van enthousiasme begeleidde ons toen we eenmaal door de dorpjes en stadjes fietsten. Overal schreeuwende en juichende kinderen. We moesten aan een stuk door terugzwaaien. Overal ‘Hello’, ‘Welcome’ en ‘What is your name’, maar ook ‘Money, money’. Kleine ventjes waren nog wel eens vervelend. Gwen kreeg een handvol bladeren en zand in haar gezicht gegooid, gelukkig had ze haar zonnebril op. Een met volle kracht gegooide steen miste me maar op en halve meter. Heerlijk, contact met de lokalen.
Met een beetje geluk kunnen we in Aswan nog wat schrijven. Anders wordt het Dongola in Soedan, vanaf vandaag over een dag of tien. (Hans)

Lees verder...

donderdag 17 januari 2008

De eerste rustdag

Na zes dagen fietsen staat de teller op ruim 770 km (nee, nog geen eelt te bekennen Paul). Vanmiddag waren we om 12 uur in Luxor en morgen kunnen we genieten van de eerste rustdag.

Een rustdag wil zeggen niet-fietsdag, van rusten zal niet zoveel komen. De was moet worden gedaan (gelukkig hangt die nu al grotendeels op de waslijn), de fiets moet onderhouden (daarvoor moeten we nog even advies vragen aan de “deskundigen”, tot nu toe hebben we de kettingen één keer schoongemaakt en gesmeerd) en de “red-box” moet worden herpakt.
In Caïro waren we blij dat alles zo gemakkelijk in de red-box paste, toen we de dozen echter van en naar de truck moesten sjouwen kwamen we al snel tot de conclusie dat we daar teveel spullen in hadden zitten. De overige spullen zitten in de “permanent bag” die alleen op rustdagen van de truck wordt afgehaald. We blijken in de woestijn kampen echter veel minder nodig te hebben dan verwacht. De dagen tot nu toe verliepen als volgt:
5.30 uur opstaan, het is koud en nog donker.
Billen insmeren, fietskleding aan, alle spullen weer in de red-boxen (ja ze zijn rood), tent afbreken en ook in de red-box doen. Waterflessen bijvullen op de fiets.
Ontbijten kan tot 7 uur, er is havermout pap, egyptische broodjes, pindakaas en jam. Daarna was je je eigen bordje, lepel en mok (er is ook thee en helaas, nescafé) af in de teilen genummerd 1 (heel vies), 2 (iets schoner sopje) en 3 (spoelwater). Daarna moeten ze ook weer in de red-box die dan in de truck geladen kunnen worden.
Tegen die tijd zijn de meeste fietsers al op weg. Ons lukt het nog steeds niet om efficiënt de ochtendrituelen af te werken.
Dan op de fiets, afhankelijk van de afstand van die dag 40 – 70 km fietsen tot we bij de “lunch-truck” zijn. Hier snel een egyptisch broodje jam, pindakaas en heel soms als we niet te laat zijn tonijnsalade naar binnen werken en weer op de fiets.
Bij aankomst (na totaal tot nu toe 94 km (makkie zoals vandaag) tot 168 km (best een eind)) op het kamp snel de mokken weer uit de red-box en een soepje. Tot nu toe zijn we steeds als één van de laatste binnen en is de soep al een beetje koud.
Dan sjouwen met de red-boxen (hopelijk overmorgen al wat minder) naar de plaats waar we ons tentje neerzetten. Tent opzetten. Dan hopen dat het snel tijd is voor avondeten. Gisteren zaten we echter lekker in het zonnetje en hebben zelfs een biertje gedronken vóór het avondeten. Om een uur of zes (het is dan bijna donker) is het praatje met instructies voor de volgende dag en daarna eten. Eten op, bordje weer afwassen, misschien een kopje thee, maar dan om een uur of acht is het echt bedtijd voor ons (de eerste nacht lagen we zelfs om zeven uur al in de tent).
Maar morgen gelukkig rustdag!
(Gwen)



Lees verder...

dinsdag 15 januari 2008

De eerste dagen op de fiets

Jawel, we hebben al 4 fietsdagen (ruim 500km) erop zitten. Een aantal Egypte weetjes op een rij:

In Egypte kan het heel koud zijn,
In Egypte heb je niet altijd wind mee.
Egypte heeft heuvels.

En daar kwamen we op dag 1 al achter. Meer dood dan levend konden wij net voor het donker het kamp bereiken. Na ons zijn een aantal mensen van de weg geplukt omdat het te donker was geworden. Daar gaat hun EFI (every fucking inch, oftewel alles fietsen). Maar zoals Hans al schreef, er is een grote groep relaxte fietsers die al heel wat in de bus heeft gezeten.

Nu verder geen uitgebreid verslag, komt wel uit Luxor. Voor de echte liefhebbers wordt op de officiele site van de TdA wel een dagelijks verslag via de sateliet telefoon opgestuurd.
Vandaag trouwens al wel de eerste lekke band, gelukkig nog op het kamp, het was een spijker. Daardoor vertrokken wel (weer) als laatste, maar daarover later meer.
Fysieke toestand Hans: Totaal uitgeput
Mentale toestand Hans: Heel blij dat we het tot nu toe hebben volgehouden.
Fysieke toestand Gwen: Auw mijn billen
Mentale toestand Gwen: Te moe om te denken.
(Gwen)


Lees verder...

post van 11 januari

Het onderstaande had jullie eigenlijk al vorige week moeten bereiken. Maar ons
vijfsterren hotel, Egyptische vijf sterren, deed op vrijdag niet aan internet. Bij deze dus
alsnog..


Gistermiddag stond er een koude wind in Cairo. Tegen de avond begon het stevig te regenen.
De taxichauffeur zei dat het zeer uitzonderlijk was, regen in januari. Vanmiddag regende het weer, maar slechts motregen.
Het wordt een wat langer verhaal. Maar hierna komt er een tijdje rust. De volgende keer dat we kunnen schrijven is, na flink wat nachten 'desert camp', in Luxor. Dat is dag zes als ik het goed heb.
Vanavond worden we door het Egyptische ministerie van toerisme gefêteerd op een Nijlcruise inclusief diner en een dansvoorstelling.



Morgen is er de grote briefing, het checken en laden van de bagage, en een laatste controle van de fiets. En dan zaterdagochtend vroeg de start.
Eerst naar de piramides, daar krijgen we na wat officiële toespraken het startschot. Op naar Kaapstad!
Van de bekende Nederlander die voor een tv programma een paar dagen zou meegaan tot op heden geen spoor. Misschien is het format al gecrasht voordat überhaupt de eerste beelden zijn geschoten.

Wat nadere details over onze heenreis. De film was 'Alles is liefde'. Dan merk je dat je emotioneel toch een beetje labiel bent zo net voor de start van zo'n grote gebeurtenis. Om de haverklap welden tranen op.
Toen Gwen met haar acht fietskettingen het vliegtuig niet in mocht vroeg ik me af op welke gronden. Ik ken de handbagage regel: 'a reasonable amount of reading material is allowed'. Van mijn zeven boeken hadden ze wat mogen zeggen. Maar waar staat geschreven 'A reasonable amount of bicycle chains is allowed'. Waarom zou je er geen acht mee mogen meenemen?
Op het vliegveld had ik het NRC gelezen, tijdens de vlucht kregen we NRC-next. Ik las twee keer bijna hetzelfde artikel over een EO programma waar jongeren zich 40 dagen van sex zullen onthouden. In het NRC luidde de kop: 'Zoenen mag, maar strelen is taboe'. In NRC-next was de kop: 'Zoenen mag, maar blowjob is taboe'. Dat is denk ik marktpositionering, de inhoud is hetzelfde, alleen de verpakking wordt een beetje aangepast.
Ik geef toe dat dit allemaal niet zoveel met de Tour d'Afrique te maken heeft. Maar nu worden we tenminste ook gevonden als iemand googlet op 'fietsen en sex'. Wij doen ook aan marktpositionering zeg maar.

DE GEVAREN
Terug naar het fietsen sec. Iets over de mogelijke gevaren onderweg.
Van een reisbegeleiders cursus weet ik dat de belangrijkste bron van gevaar voor de
gezondheid van de toerist het verkeer is. Daarna komen, een diarreetje zo af en toe telt natuurlijk niet mee, de enge en gevaarlijke ziekten. En ver ver daarna komen de enge en gevaarlijke dieren.
Voor ons geldt, als fietsers, het verkeer als belangrijkste bron van gevaar misschien nog wel sterker. Maar in de echt grote steden fietsen we, als ik het goed begrepen heb, altijd in konvooi, inclusief politie-begeleiding. Buiten de grote bevolkingscentra zijn de wegen over het algemeen vrij rustig. Hoewel, als ik me de rijstijl van de gemiddelde Egyptenaar voor de geest haal, dan kan één auto al afdoende zijn.
Om onze lichamelijke gezondheid in de gaten te houden gaan er op de tour een dokter en een verpleegster mee. De meeste problemen betreffen het zitvlak. Misschien een niet echt benijdenswaardige positie, verpleegster op de Tour d'Afrique.
Wat is het risico om door pak weg een leeuw te worden gegrepen? Bijna nihil, hoewel.... In een eerdere jaargang van de Tour d'Afrique wisten een aantal rijders op een gegeven moment niet meer of ze nog wel goed reden. Toen ze langs de kant van de weg een bord zagen staan 'Nature reserve, stay in your vehicle at all times' wisten ze zeker dat ze beter rechtsomkeer konden maken.

Daarnaast is er nog de politieke onrust. In Kenia komen we over iets minder dan twee
maanden aan. Te hopen valt dat het heel snel weer rustig zal worden, vooral voor de Kenianen zelf.. Mocht dat niet zo zijn dan zal de leiding niet aarzelen om een alternatief programma te zoeken. Ik weet zeker dat de Canadese organisatie geen enkel risico wil nemen. Zeker als er flink wat deelnemers uit de VS, het land van de mega-claimers meegaan.Door het wij-zij denken van de laatste jaren ben je in Egypte en Soedan opeens 'de andere'.
Als ik één vooroordeel heb opgedaan tijdens bezoeken aan islamitische landen dan is het dat moslims enorm vriendelijke en gastvrije mensen zijn. Maar soms ook te overtuigd van het eigen, van God gegeven, absolute gelijk. Een kleine groep vereenzelvigt de bezoeker met de veronderstelde vijand, het Westen.
Juist deze dagen komt Bush op bezoek in Cairo. Hoe ironisch om geassocieerd te worden met zo'n beetje de laatste persoon waarmee je dat zou willen.
In Soedan wordt in Darfur sinds 1 januari een VN-vredesmacht opgebouwd. Er zijn
groeperingen die zelfs de VN zien als een louter westers instrument, niet meer dan een bezettingsmacht in een moslimland Maar ik kan me niet voorstellen dat men een stel voorbij fietsende toeristen dat kwalijk zal nemen.
Fysieke toestand Gwen: Goed. Heeft vandaag maar liefst anderhalve kilometer gefietst langs het zwembad om versnellingen en remmen af te stellen.
Mentale toestand Gwen: Relaxt. Zie ook Hans.
Fysieke toestand Hans: Geen klachten.
Mentale toestand Hans: Goed. We hadden wat spanningen over wat er komen gaat, maar die zijn zo goed als verdwenen nu we de overige deelnemers hebben ontmoet. Een flink deel van de groep blijkt zich op fiets-technisch gebied op hetzelfde matige niveau als ons te bewegen.
Superafgetrainde atleten zijn een kleine minderheid. Er zijn waarschijnlijk dit jaar maar een stuk of vijf racers. De rest gaat het allemaal relaxt doen. Net als wij!

Volgende bericht waarschijnlijk in Luxor. Aankomst daar donderdag 17 januari. De 18de is dan onze vrije dag. Dat is dan vast één groot feest, een dagje niet in het zadel.
(Hans)




Lees verder...

woensdag 9 januari 2008

De heenreis naar Caïro

We zijn in Caïro aangekomen!!! Vannacht/vanochtend lagen we om half zes in ons hotel bed.

Op Schiphol ging het redelijk soepel. Ons beetje overgewicht mocht zonder bijbetalen mee en ook de fietsen die te zwaar waren gingen zonder probleem het vliegtuig in. Bij de gate hadden ze wat moeite met de acht fietskettingen die vanwege het gewicht in de handbagage zaten, maar die tas kon alsnog in het ruim mee.
De vlucht verliep voorspoedig, redelijk eten, leuk filmpje en om twee uur plaatselijke tijd (het is hier een uurtje later dan in Nederland) landden we. Alle bagage, inclusief fietsen en de bij de gate afgestane tas, kwam vrij snel en wij waren klaar om te gaan.
Op onze vlucht bleken zeven andere TdA-ers te zitten. Canadese fietsdozen zijn een slagje kleiner dan onze “joekels” en het leek ook of hun bagage toch wat beperkter was, maar misschien was dat optisch bedrog.
Uiteindelijk bleken van twee personen de fietsen niet aangekomen te zijn. Dat was misschien maar goed ook want de zeven andere fietsen + bagage + passagiers paste maar net in het beschikbare busje. Om een uur of vier waren we bij het hotel. In een typisch voorbeeld van Afrikaanse efficiency duurde het ruim een uur voordat wij onze kamer hadden. Niemand stond namelijk op de hotellijst. In een bijna leeg hotel met 900 kamers zou je denken dat dat geen probleem hoefde te zijn, maar drie man was ruim een uur bezig om dit administratief af te handelen.

Inmiddels een korte nachtrust gehad, de fietsen bijna weer in elkaar gezet (zo te zien is alles heel gebleven) en het avontuur kan beginnen. (Gwen)

Lees verder...

dinsdag 8 januari 2008

Ons huis en bagage

Zo, voorlopig de laatste keer eigenheimers, spinazie-a-la-creme (vergeet na het prakken het scheutje azijn niet) en vissticks achter de rug.

Je hoort soms de wildste verhalen. Mensen parkeren hun auto bij de Efteling. Als ze terugkomen blijkt hun Tom-Tom gestolen uit de auto. Maar dat is niet alles. De dieven heb op ‘navigeer naar huis’ gedrukt, en ook daar de boel leeggehaald. Naar de Efteling ga je immers met het hele gezin, dus thuis is alles onbeheerd.
Je weet maar nooit wie op deze weblog terecht komt, het is per slot van rekening geheel openbaar. Maar als iemand zou denken dat hij bij ons eens rustig zou kunnen rondkijken of er wat van zijn gading bij is dan moeten we hem (of haar) teleurstellen. Ons huis blijft niet onbeheerd achter. Een Nederlands/Tsjechisch echtpaar gaat er de komende maanden verblijven. Daarnaast was er überhaupt al niet veel meer te halen. Zo’n beetje alle elektronica , op de tv na, hebben we meegenomen.
Of ben ik nu iets te paranoide? (Hans)

Hierbij ook nog een laatste bagage update.
Gisteren de fietsen in de fietsdozen gedaan. Gelukkig heeft de KLM ook daar richtlijnen voor, lengte + hoogte + breedte van de doos mag 302cm zijn. Onze fietswinkel had ons echter met één doos van 314cm opgezadeld. Na wat plak en knip werk van Hans is de doos nu teruggebracht tot 308cm en gelukkig maar een paar kilo te zwaar. We zien vanavond wel of de KLM moeilijk gaat doen.
Het eerder genoemde bagage probleem heeft zich opgelost door een extra ruimbagage tas mee te nemen, een van de handbagage tassen ook als ruim bagage en een extra rugzak als handbagage. Hans zal op zijn allercharmantst proberen onder het bijbetalen voor overgewicht uit te komen. Moet lukken met zijn fietshelm op het hoofd.
Over 4,5 uur komt het busje en dan zijn we eindelijk op weg!!!
Vanuit Caïro berichten we wel of alles in busje en vliegtuig paste, of alles in Caïro is aangekomen en of we al tot mentale rust zijn gekomen. Tot dan! (Gwen)

Lees verder...

zondag 6 januari 2008

De laatste dagen

Zojuist het laatste rondje Zeist gefietst. De volgende rit is, inshallah, in Cairo, Egypte. Het wordt tijd ook, ik heb goed genoeg van de pre-vertrek-stress. Ik zou haast jaloers worden op de mensen die op maandagochtend rustig naar hun werk kunnen gaan. De in de zomer en herfst opgebouwde fiets conditie leek een behoorlijke knauw te hebben opgelopen in de laatste weken van afscheid nemen en feestdagen vieren. Ergens halverwege het Zeister rondje werd ik, schijnbaar moeiteloos, ingehaald door een eind-vijftiger op een toerfiets. Uitslover! Laat hem dat tempo maar eens volhouden in Soedanese woestijn. Om van onze weblog helemaal een multimedia-spektakel te maken heb ik een filmpje opgeduikeld van onze vakantie in 2004 in Egypte. We reden met de bus van de kust naar de oase Siwa, in het westen van Egypte. Vier uur lang niets dan lege woestijn aan twee kanten van de bus. Over de luidsprekers ook vier uur lang een alsmaar doorgaande recital uit de Koran. Tenminste dat neem ik aan, het was in ieder geval religieus, we zaten midden in de Ramadan. Schitterend, de woestijn eindeloos, het gezang eindeloos, het maakte een eindeloze God bijna voelbaar. Nou, bij mij werkt het filmpje niet. Zal je altijd zien. Wil je iets religieus, spiritueels laten zien, laat de techniek je in de steek. Alsof het twee niet compatibele zaken zijn.(Hans)


Totdat het filmpje op de blog werkt is het hier ook te zien: filmpje
(Gwen)

Lees verder...

vrijdag 4 januari 2008

Vroeger

De onrustige nachten rijgen zich aaneen. Het valt moeilijk meer aan de Lariam te wijten, het einde van de proefperiode ligt al meer dan een week achter ons. Één van de nachten bedacht ik een verhandeling over het fenomeen verre reizen door de eeuwen heen te schrijven. Sterker nog, ik had het al bijna geschreven, in mijn hoofd. Eenmaal overdag leek het me toch beter dat jullie, en mezelf, te besparen.

Maar een paar opmerkingen wil ik toch wel maken. Toen ik ooit als adolescent mijn eerste verre reis maakte had ik welgeteld één apparaat bij me. Een zaklantaarn. Zelfs een camera vond ik al teveel. Wat de moeite waard was om te onthouden zou zich onuitwisbaar in mijn hoofd vastzetten. Daarvoor was geen foto achteraf nodig. Na onze laatste vakantie van drie weken moest ik kiezen uit ruim 1000 digitale foto’s. De tijden zijn veranderd.

Een lijst van de elektrische apparaten die we nu gaan meenemen:
• 1 Laptop
• 2 MP3 spelers
• 2 compact camera’s
• 1 spiegelreflex camera met 2 lenzen
• een stuk of 4 USB sticks
• 4 fietscomputers (2 reserves voor je weet maar nooit)
• 2 hartslagmeters
• 2 GSM’s
• 2 mijnwerker lampen voor op je hoofd. Bij die van mij hebben de LED’s vier mogelijke standen, en drie mogelijke kleuren. Bv rood voor als je ’s nachts op jacht zou willen.
• 6 verschillende (batterij)opladers
• 1 scheerapparaat. Nooit eerder gehad, maar vanwege het mogelijke watergebrek onderweg overgestapt. Je wilt toch een beetje netjes voor de dag komen.

Als ik alles samen zie, met de bijbehorende snoeren, verbeeld ik me dat een gemiddelde wereldtournee van Pink Floyd in de jaren 70 minder apparatuur bij zich had. Maar misschien is dat een beetje overdreven.
De techniek gaat een steeds grotere rol spelen. Dat maakt het helemaal weg zijn, het helemaal ergens anders zijn, steeds moeilijker. Door alle communicatiemiddelen ben je weg, maar toch ook nog steeds ‘hier’.
Halverwege de jaren negentig, nauwelijks tien jaar geleden, werkte ik als reisleider zo’n vier maanden per jaar in Indonesië. Het contact met het thuisfront verliep via een algemene brief die ik na anderhalve maand naar familie en vrienden stuurde. Nog eens anderhalve maand later had ik dan via een poste restante adres antwoord. Mijn ouders en mijn vriendin belde ik af en toe. Maar een beetje bijpraten kostte al gauw twee reisleider daglonen, dus dat gebeurde niet al te vaak.
Nog weer 10 jaar ervoor was ik in Zuid-Amerika. In vier maanden zag ik welgeteld één krantenbericht over Nederland. Het land had te kampen met extreme kou en sneeuwval, de politie patrouilleerde alleen nog maar op schaatsen en ski’s(!) zo las ik.
Twee jaar geleden maakten we een boottocht in Cambodja. De helft van de passagiers bestond uit collega-toeristen, de meesten van het backpackers type. In het begin was het spannend of we een naderende windhoos zouden ontlopen, iedereen was volop in gesprek met elkaar. Maar toen de rust wederkeerde trok men zich snel terug bij de MP3 speler, ondertussen SMS-jes versturend of lezend. Of er werd gebeld met ‘Mom’ thuis (Yes, I’am on the boat now, you should have seen the black sky a few minutes ago. I just mailed you the photo’)
Vroeger, ja vroeger, toen was alles anders. Elke medereiziger was een potentiële bron van vitale informatie. Alles moest je eruit peuren. Er waren geen tientallen weblogs van mensen die ook dezelfde trip aan het maken waren. Meestal waren er geen medereizigers, en probeerde je ondanks de taalbarrière een conversatie met de lokale mensen te onderhouden. Altijd interessant, en misschien dat zij je op de één of andere manier konden duidelijk maken waar de bus naar hoe-heette-die-stad-ook-al-weer zou vertrekken.
Een mooie tijd was dat, vroeger. Zucht.
Oké, genoeg ‘opa vertelt’ voor vandaag.
Bovendien denk ik dat, zonder enige twijfel, de Tour d’Afrique meer dan genoeg avontuur en er helemaal uit zal opleveren. We zullen niet al SMS-end op de fiets zitten

Of we nog gefietst hebben? Bij een gevoelstemperatuur van -10? Over ruim een week hebben we in Egypte een onbewolkte hemel, 20 graden, en wind mee. We zouden wel gek zijn om nu op de fiets te stappen. (Heel eerlijk: Gwen heeft wel gefietst, ik ben degene die er vanaf heeft gezien.)
Maar van het weekend moet het er toch nog even van komen, een laatste testrit met de net nieuw binnengekomen apparatuur. Verder geven we ons helemaal over aan de laatste-dagen-hebben-we-alles-wel-pak-stress.(Hans)

Lees verder...

dinsdag 1 januari 2008

Gelukkig nieuwjaar!


Iedereen ook hiervandaan de beste wensen voor het komende jaar!
Één januari is traditiegetrouw een nogal zware dag. Daarom maar een kort stukje. Wat is het mooie van de Tour d'Afrique? Ik zou nu vooral zeggen het ongewisse. Eigenlijk hebben we, als we er goed over nadenken, geen flauw benul van hoe het zal zijn. Ons voorstellingsvermogen redt het niet, het lijkt in niets op wat we eerder hebben gedaan. Heerlijk, iets helemaal nieuws. (Gwen en Hans)

Lees verder...