maandag 31 december 2007

Nog een week

Nog een week te gaan. Nu de hektiek van de laatste werkdagen en de kerst een beetje wegebt is het tijd voor overdenkingen (zie onderstaande bijdrage Hans) of lichte paniek.

Ik ben er klaar voor, op wat kleine vuiltjes na. Zo zijn de paspoorten nog steeds op de Sudanese ambassade en een aantal reserve onderdelen nog in bestelling, maar we hebben nog maar liefst 5 werkdagen te gaan.
Tijd genoeg toch?
Tijd voor overdenkingen dus. Hans denkt dat hij een kikker in een warm bad is (klinkt ook niet heel gezond), ik denk aan de bemoedigende woorden van een amerikaanse vriend: “what the heck makes you guys think you can cycle 12.000km?”. Inderdaad hoe komen we daarbij?
Gisterenavond kwamen we tot de conclusie dat in het ergste scenario we halverwege dag 1 in de truck zouden moeten stappen. 's Nachts breidde het scenario zich in mijn hoofd uit tot mogelijke rampen daarna. Gelukkig schijnen buitenlanders die met een biertje in Sudan worden betrapt meestal geen 40 stokslagen te krijgen. In Ethiopië worden buitenlanders op de fiets welkom geheten door stenen naar ze te gooien en stokken tussen de spaken te steken. Kenia zal als we daar aankomen toch wel rustig zijn?
Gelukkig denk ik dat als we dat eenmaal allemaal achter de rug hebben de rest een eitje zal zijn. Tanzania, here we come!

Nog een korte bagage update. Van de organisatie kregen we nog een mail dat er heel streng op de bagage voorschriften zou worden gecontroleerd. Ik blij dat ik braaf de toegestane 70 Liter tassen heb aangeschaft en niet stiekem 5 – 10 Liter meer.
Bovendien denk ik dat we alles wel mee gaan krijgen in het vliegtuig, als ruimbagage nemen we nog een tasje extra mee.

En het allerlaatste nieuws. Van de nederlandse vertegenwoordiger kregen we ook nog het bericht dat in het kader van een nieuw televisie programma over BN-ers die graag fietsen er de eerste dagen een BN-er mee gaat fietsen. Natuurlijk zijn we reuze benieuwd welk garnituur BN-er dit wel niet zal zijn (zitten we na die eerste halve dag in de truck met Jantje Smit?).



Iedereen die een gokje wil wagen mag zijn reactie geven. Onder de goede antwoorden wordt een mooie prijs verloot .... (Gwen)

Lees verder...

zondag 30 december 2007

Een overdenking

Misschien was het nog de Lariam, of de onrust van de voorbereidingen, maar in ieder geval kon ik de slaap niet vatten. Daarbij gevoegd de tijd van het jaar, en voor ik het wist zat ik midden in een overdenking.
Uit een experiment is gebleken dat als je een kikker in een pan met water zet, en je het water maar langzaam genoeg verwarmt, de kikker geen enkele poging doet de pan te verlaten. Tot aan het kookpunt toe. Ik heb niet de moeite genomen het verhaal te verifiëren op internet. Misschien is het een broodje aap verhaal, een mythe. Aan de andere kant klinkt het zo onwaarschijnlijk, dat verzin je niet, het kan niet anders dan waar zijn. In ieder geval is duidelijk dat het dateert van voor de opkomst van de Partij voor de Dieren.
De vorige zondag

Soms bevinden mensen zich in een soortgelijke situatie, zo overdacht ik. Over bijvoorbeeld hun werk, of hun relatie, denken ze al een tijd dat het niet echt prettig meer is. Maar aan de andere kant niet veel slechter dan een tijdje geleden. Het is nog best even vol te houden, en dan wordt het vast weer beter. En voordat je het weet drijf je gekookt op je rug rond, ben je kikkersoep geworden.
Om dat te voorkomen zou je af en toe eens naar een andere vijver moeten springen. Hoewel, bij een relatie is het meestal niet echt verstandig om ergens anders een stukje te zwemmen. De negatieve effecten zijn groter dan de positieve. Maar bij werk doet het enorm goed als je je de luxe kunt veroorloven er eens helemaal uit te stappen. Een tijdje reisleider spelen, een lange vakantie, of, ik noem maar iets, van Cairo naar Kaapstad fietsen. (Zou ik in een midlife crisis zitten?)
Wat overdacht ik nog meer terwijl ik onrustig in bed lag te draaien? Dat de conclusie van het kikkerverhaal is dat het noodzakelijk is om je situatie af en toe eens goed te overdenken. Een overdenking dat het goed is om te overdenken. Hoe meta kan je worden? Dat mijn relatie met Gwen nog steeds een heerlijk warm bad is. Dus geen enkele behoefte eens een ander bad te proberen. Maar waarom worden mijn benen, zelfs mijn hele lichaam, de laatste tijd maar roder en roder… -grapje

En het fietsen? We doen het even rustig aan. Het andere voornemen, veel eten om wat extra vetreserves te kweken, is beter gelukt. Al een paar keer positieve feedback gehad. ‘Goh, Hans, je bent wat dikker geworden hè. Vooral je hoofd zo lijkt het’. Gwen staat me gelukkig na: ‘Volgens mij is je hoofd helemaal niet dikker dan eerst.’

Toeval bestaat niet. Na de Kerst afwas keken we ‘An inconvenient truth’ van Al Gore. Zoals de titel al aangeeft een film met niets dan de waarheid. Komt Al opeens met het kikker verhaal aan. Alleen, typisch Amerikaans, met een happy end. Op het allerlaatste moment wordt de kikker gered. Gelukkig maar. (Hans)

Lees verder...

maandag 24 december 2007

De feestdagen

Kerst staat alweer voor de deur. Dan nog eventjes Oud-en-Nieuw, en dan mogen we al op weg.
Het kerstgevoel wil dit jaar nog niet echt toeslaan. De aanstaande tocht door Afrika, en alle noodzakelijke voorbereidingen die nog plaats moeten vinden, eisen nu al de meeste aandacht op. Eigenlijk vind ik dat jammer. Ik zou liever tot Oud-en-Nieuw mijn volle aandacht bij het hier en nu willen houden, en me daarna pas geheel in de Tour d’Afrique willen storten. Maar zo werkt het niet. De komende gebeurtenissen zijn te groot en ingrijpend om ze op de achtergrond te houden. (Daarnaast is er Gwen die liever niet alles tot het laatste moment uitstelt. Misschien wel verstandig….)

Gisterochtend kostte het wat minder moeite helemaal hier te zijn. Ik fietste langs de Vecht, daarna door de weilanden naar Hollandse Rading, en door de bossen terug. Het was fantastisch. De afwisseling van mist en zon, het laagje sneeuw en de aangevroren bomen, de schaatsers op sloten en plassen. Op de Anton Pieck schaal zaten we ver boven de negentig (sprookjesbos Efteling is honderd). (Hans)

Overzicht dag -19:
Van: Thuis
Naar: Vecht, Hollandse Rading
Aantal kilometers: 47 km
Tijd op fiets: 2 uur 16 minuten 5 seconden
Gemiddelde snelheid: 20,7
Temperatuur min en max: Rond 0

Lees verder...

donderdag 20 december 2007

De route, onze voornemens en een dwaaltocht

Een deelneemster van vorig jaar, Leigh-Ann Shafer, heeft een gedeelte van de route van de Tour d’Afrique op gps vastgelegd. Ik had me er veel van voorgesteld de gegevens via Google Earth in te lezen, en alvast de route virtueel een beetje te verkennen. Vogelvlucht en inzoomen is inderdaad fascinerend. Even klikken en je zit in de meest desolate landschappen. Of je ziet de vreemdste objecten. Ben ik de enige die ziet dat het om een gelande UFO gaat, of anders Egypte’s geheime uranium opwerkingsfabriek. Slim om een stel toeristen ernaast te laten slapen, dat voorkomt elke mogelijke verdenking.

Van de te bezoeken landen heb ik wat overzichtfoto’s gemaakt, maar die vallen een beetje tegen. Het in kunnen zoomen maakt het pas leuk. De route is tot Malawi door Leigh-Ann gefietst. Daarna heb ik zelf wat punten geselecteerd, en daartussen rechte lijnen getrokken.
De weblog van Leigh-Ann vond ik vorig jaar erg leuk om te lezen. Ze maakte de indruk prettig ongeorganiseerd te zijn. Een afwijkend geluid tussen al die tot in alle details minutieus voorbereide deelnemers. Bovendien is ze een Afrika-kenner, momenteel werkt ze in Oeganda.

Wat zijn onze voornemens voor de komende tijd? Zoveel mogelijk eten. We hebben bedacht dat serieus trainen geen zin meer heeft. Het is te koud om veel kilometers te maken. Belangrijker is om met genoeg reserves aan de tocht te beginnen. Als we zes of zeven uur per dag fietsen verbranden we naar schatting zo’n 5000 kcal. Daar valt bijna niet tegen op te eten. Elke gram vet extra die we nu nog kunnen kweken is meegenomen. Treft het even dat de feestdagen eraan komen. Een overvloedig kerstmaal, slagroom met een beetje koffie eronder, oliebollen als vetsponzen, nog even doorzetten want elk biertje is ook weer twee boterhammen. Alles is goed als het maar aanzet. Een sportman moet, als hij echt leeft voor zijn sport, zich soms flink wat opofferingen getroosten.

Afgelopen zondag naar Almere-Haven gefietst. Een afwisselende route door de bossen, oude polders en over de Stichtse brug naar de nieuwe polder. Onderweg zagen we dat de temperatuur -1 was. Op verjaardagsvisite geweest bij mijn nichtje Julia. Hiep hiep hoera. Na een flinke dwaaltocht door Almere-Haven, alleen de autoweg en de busbaan gaan rechtdoor, voor fietsers zijn er enkel rustieke kronkelpaden, toch nog Almere CS gevonden. Daar op de trein gestapt. Om met -5 twee uur door het donker te fietsen ging ons net iets te ver. (Hans)
Overzicht dag -26:
Van: Thuis
Naar: Almere
Aantal kilometers: 55 km
Tijd op fiets: 2 uur 19 minuten 33 seconden
Gemiddelde snelheid: 18,5 (elke week weer wat langzamer)
Temperatuur min en max: -5 tot -1

Lees verder...

donderdag 13 december 2007

HELP !!! bagage

Omdat ik toch wat last had van onrustige nachten bij de gedachte aan alle bagage die we mee moeten gaan nemen in combinatie met de toegestane bagage formaten en gewichten had ik vandaag besloten om de benodigde tassen maar eens aan te schaffen.

De gegevens waren simpel, per persoon toegestaan:
1 watervaste “permanent bag” van 70 Liter, die straks de hele week boven op de truck ligt met de spullen die je niet direct die week nodig hebt.
1 tas voor de dagelijkse spullen (inclusief kampeerbenodigheden) die de eerste weken in Egypte de “red box” (box waarin de truck onze dagelijkse spulletjes vervoert) moet vervangen. Deze tas zouden we dan als handbagage met de KLM willen meenemen, dus maximaal 55cm x 35cm x 25cm.
Ik had gehoopt dat het bezit van deze tassen mijn gemoedsrust zou bevorderen en ik 's nachts niet meer wakker zou liggen van het “bagage probleem”.

Gehoopt dus.
De perfecte tassen aangeschaft, tegen de zin in van Hans die niet zo gelooft in spullen kopen maar die een avondje weg was dus even geen stem had.
In de woonkamer stonden nog de spullen van de fietswinkel (zie winkelavonturen van Hans iets verderop), een doos met daarin de tent, slaapzakken en allerlei kampeergerei en andere benodigheden.

Dat zit nu in de tassen, en er is welgeteld nog 1,25 tas niet gevuld. Daar hoeft slechts de normale bagage voor een maand of 4 op reis en alle fietskleding en toebehoren in. Ik geloof dat we alleen met de oplaadsnoeren van alle apparaten die mee moeten al een tas kunnen vullen.

Lichte paniek dus (bij mij, Hans weet nog van niets). De fietshelmen kunnen we opzetten in het vliegtuig, de slaapzakken misschien omwikkelen? Als iemand nog ideeën heeft ....!!!!
(Gwen)





Lees verder...

maandag 10 december 2007

Lariam en gezellig winkelen

Alweer een nacht rampzalig geslapen. Steeds maar dromen die eindigen in een situatie waar je met volle inzet iets wil of moet doen, maar het lukt maar niet, hoe hard je ook probeert. Als je wakker schrikt duurt het nog minuten voordat je door hebt dat het maar een droom was. Weer in slaap vallen lijkt eindeloos te duren.
Voor als we heimwee naar Nederland krijgen onderweg

We zitten in de Lariam-testfase. Nu alvast drie weken het anti-malaria middel slikken om te kijken of de bijwerkingen, onder andere slechte nachtrust, niet zo ernstig zijn dat we moeten overstappen op iets anders. Maar hoe kan je op deze vraag een wetenschappelijk verantwoord antwoord geven. Op dezelfde dag heb ik mijn derde anti-rabiës injectie gehad waardoor ik niet op mijn linkerschouder kan liggen, ruim vier uur non-stop moeten winkelen, en minstens zes tenen knoflook weggewerkt tijdens het Spaanse tapas eten. Elke gebeurtenis op zich zou al afdoende reden kunnen zijn om een hele nacht onrustig in bed te draaien. We wachten het nog maar even af, nog twee weken krijgt Lariam het voordeel van de twijfel.

Het grote inkopen is begonnen. In een grote fietsspeciaalzaak hebben we geprobeerd alle benodigde reserveonderdelen en bovendien nog wat fietskleding aan te schaffen. De missie is niet volledig geslaagd. Op fiets-technisch gebied schiet onze kennis nog wel eens te kort. Van te voren hadden we een keurig lijstje gemaakt en, waar we nodig dachten, nog wat bijgelezen. Het deskundig winkelpersoneel stelde ons echter soms vragen waarop we slechts met een glazige blik en een lange stilte konden reageren. In het begin was meewarigheid ons deel, maar dat ging gelukkig al vrij snel over in vriendelijke behulpzaamheid. We hebben weer veel bijgeleerd, en zullen ons bij een volgend winkelbezoek nog beter kunnen weren.

Nog een heimwee plaatje, mischien ook nog iets van Amsterdam...

Op het gebied van de fietskleding zou ik, als prijsbewuste, okay zuinige Nederlander een lans willen breken voor Aldi en Lidl. De afgelopen maanden hielden we de aanbiedingen in de gaten. Soms moest ik er drie Aldi’s voor af fietsen om een exemplaar te achterhalen, maar het was de moeite waard. Een windbestendig jack, een fietsshirt en een lange fietsbroek, per stuk allemaal nog onder de 15 euro. Het allerbeste was de Aldi in Utrecht-Overvecht. Die had in grote bakken de restanten van alle Aldi aanbiedingen van de afgelopen maanden liggen. Na een soort van archeologische expeditie door de rotzooi had ik 2 fietsonderbroeken, een fietsshirt, korte fietshandschoenen een stuurtasje voor nog geen 15 euro. Onderweg zal ik er ongetwijfeld genadeloos voor gestraft worden, bijvoorbeeld met een totaal ontredderd zitvlak. Maar nu kan ik nog met veel plezier de prijzen vergelijken. Bij de campingspullen van de speciaalzaak lag een officieel Therma-rest reparatie-setje voor onze slaapmatjes. In een plastic zakje zat een tubetje lijm en welgeteld één plakkertje. Elf euro vijfennegentig. Mijn complete Aldi-Lidl fietskledinglijn is equivalent aan 5 Therma-rest plastic plakkertjes. Ook interessant vergelijkingsmateriaal gaf het rek met de aanprijzing aanbieding/opruiming. Ik zag een leuk regenjasje hangen, zo’n ding dat als prop in je binnenzak past. Bleek afgeprijsd van 385 euro naar 275 euro. Vraag niet hoe het kan, profiteer ervan!
Overigens toch nog genoeg kwaliteitsspullen aangeschaft. Dat gaat dan qua geld veel sneller dan je in je stoutste dromen had kunnen vermoeden. Bij de kassa deden Gwen en ik een prijsbewustheids quiz. Hoeveel zou het totaalbedrag zijn voor de aangeschafte kleding en fietsonderdelen. Mijn schatting was slechts een factor drie te laag. Gwen zat meer dan 300 euro hoger, maar nog steeds niet op twee derde van het bedrag. En de oplossing is….

Over een maand zijn we, als alles goed gaat, in Cairo!
Op boodschappenexpeditie hebben we ook nog een beetje gefietst. (Hans)

Overzicht dag -34:
Van: Thuis
Naar: Woerden en terug
Aantal kilometers: 44 km
Tijd op fiets: 2 uur 19 minuten 47 seconden
Gemiddelde snelheid: 18,7 (tja)
Temperatuur min en max: Graadje of 7-8



Lees verder...

maandag 3 december 2007

Het nieuws uit Soedan

Afgelopen week was Soedan in het nieuws met de schooljuffrouw die een teddybeer Mohammed had genoemd, of tenminste haar leerlingen hadden dat gedaan.
Ik vroeg me af wat ik in de loop van de jaren voor nieuws heb opgevangen over Soedan. Dat is niet zoveel. Ik me herinner de zich steeds maar voortslepende burgeroorlog tussen het Islamitische noorden en het Christelijke zuiden. Osama Bin Laden woonde er een poosje. Na de aanslagen op de Amerikaanse ambassades in Kenia en Tanzania liet Clinton als vergelding in Khartoum een fabriek voor chemische wapens platgooien. Later bleek, naar alle waarschijnlijkheid, dat de fabriek geen wapens maar medicijnen fabriceerde. En dan is er natuurlijk nog Darfur.

Een paar jaar geleden gaf ik als vrijwilliger Nederlandse les aan vluchtelingen. Één van mijn leerlingen was een Soedanees. Een boomlange zwarte man, hij speelde niet onverdienstelijk basketbal. Hij maakte de indruk dat hij het wel zou redden in Nederland. In Soedan was hij advocaat geweest, in Nederland was hij al begonnen aan een rechtenstudie. Als ik hem bezocht in zijn benedenwoning in de Spaarndammerbuurt, bepaald niet de rijkste buurt van Amsterdam, kwamen regelmatig landgenoten van hem over de vloer. Die traden hem tegemoet alsof hij van een hogere stand was. Alle egards werden door hem op vanzelfsprekende wijze in ontvangst genomen. Terwijl we samen in de huiskamer de Nederlandse oefeningen zaten door te nemen richtte het bezoek voor hem de tuin in, keurige nette rijtjes van gele en rode sierplantjes. Of deed de afwas in de keuken, en kwam daarna thee brengen. Het intrigeerde me nogal. Was het een positie die hij in Soedan had verdiend, of had hij misschien gunsten te vergeven. Ik probeerde het fijne van de verhoudingen te achterhalen, maar de Soedanees beantwoordde mijn vragen met niet meer dan vage bewoordingen en glimlachen.

Op TV lieten ze beelden zien van de demonstratie in Khartoum. Men vroeg een strenge straf voor de schooljuffrouw. In de krant las ik zelfs dat men executie eiste. Op TV kwam een man in beeld die zei: ‘Het Westen moet ophouden steeds onze profeet te beledigen’.
Een verbintenis leggen tussen een enkele schooljuffrouw en het hele Westen, dat lijkt belachelijk. Maar hoeveel westerse mensen zouden niet denken bij de tv-beelden: ‘zie je wel, gestoord die moslims’. Terwijl dat ook alleen gebaseerd is op de uitspraak van één man.
Het is moeilijk in te schatten welk belang je aan de berichten moet hechten. De TV en de krant helpen je hier niet echt bij. Was die demonstratie een mars van tienduizenden die alle verkeersaders in Khartoum blokkeerden, schreeuwend ‘doodstraf nu’, auto’s die spontaan mee claxonneerden, mensen met gebalde vuist uit de ramen? Of stond er misschien een groep van nauwelijks honderd man naast de ingang van de drukste markt in Khartoum, waar mensen geïrriteerd met hun volle boodschappentassen doorheen liepen? Enige nadere duiding was op zijn plek geweest. Nu gaat iedereen het zelf invullen, waarschijnlijk precies volgens het idee dat hij toch al had.
Over ruim anderhalve maand fietsen we door Soedan. Niet dat ik het idee heb dat dan alles opeens duidelijk zal zijn, verre van dat. Maar ik ben reuze benieuwd wat onze indrukken zullen zijn.

O, ja, we hebben ook nog gefietst. Het is dat we dit weblog bijhouden, anders waren we waarschijnlijk helemaal niet opgestapt, maar lekker binnen bij de warme cv gebleven.

Onderweg, meerdere gevallen bladeren.

Ik had mijn fietsstuur anders gezet, een stukje hoger, en meer naar me toe. Dat reed gelijk een stuk comfortabeler, meer alsof je op een tourfiets zit. Maar voor de lichte pijntjes achter mijn knie en bovenin mijn rug maakte het niets uit. Die kwamen gewoon weer na een uurtje fietsen, en verdwenen toen ik afstapte.
(Hans)

Overzicht dag -41:
Van: Thuis
Naar: Rondom Zeist
Aantal kilometers: 39 km (Hoe durven we het te melden.)
Tijd op fiets: 1 uur 56 minuten 40 seconden
Gemiddelde snelheid: 19,9
Temperatuur min en max: Viel eigenlijk best wel mee.

Lees verder...

zondag 25 november 2007

Genoeg gefietst

Beetje genoeg van al dat fietsen. Bovendien, wat levert het op, al dat geploeter door die Hollandse kou.
Toen we fietsen kochten zijn we voor stevigheid gegaan, niet voor snelheid. Onze opzet is al rustig fietsend zoveel mogelijk van Afrika te zien, niet zo hard mogelijk er doorheen racen. Op onszelf gaan was dan ook een goede manier geweest. Maar het idee ‘Cairo-Kaapstad’, en de bijgevoegde ‘complete’ verzorging sprak toch ook wel aan. We zijn de jongsten niet meer, vooral ik.Maar wat wilde ik ook alweer vertellen? O, ja, de laatste ervaringen rondom het fietsen. Het is koud, winderig en nat. Fysiek is er pijn bovenin mijn rug, en achter mijn knie, Gwen heeft vooral last van haar zitvlak. Bovendien wordt onze conditie wel stukken beter, maar meer vaart komt er niet echt in. Veel harder dan een gemiddelde van 20 kilometer per uur is zelfs in het vlakke Hollandse landschap niet haalbaar. Misschien was voor de Tour d’Afrique een ander soort fietsen toch beter geweest, bijvoorbeeld een veldrijfiets.
Hoe zal het in Afrika gaan? Daar is het niet koud, winderig en nat. Fysieke ongemakken zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen als we eenmaal door de schitterende landschappen zullen peddelen. Kortom, het wordt één groot feest. Geen vuiltje aan de lucht.
Naast het goede nieuws over de Nederlandse kilometers die je met 1,4 mag vermenigvuldigen om tot Afrikaanse te komen, en de permanente wind mee (zie bijdrage De Afstand van 5-11), heb ik nog wat opgepikt. Eigenlijk hoef je in Nederland helemaal niet te trainen, alles wat wij hier doen is al extra. Het eerste land, Egypte, is gemakkelijk te doen, waardoor dat eigenlijk de training is voor de rest van de route. (Als ik het schema van vorig jaar bekijk zie ik dag 1 slechts 118 kilometer, dag 2 168 kilometer hhhmm, dag 3 …, misschien maar beter niet verder lezen.)
Kortom we hebben heel veel lol, nu al, en kunnen haast niet wachten om te beginnen! Africa here we come!
Volgende week ga ik kijken of het veranderen van de stuurstand en/of zadelstand een positief effect heeft op rug- dan wel knieklachten.
(Hans)
Oefening fotograferen vanaf de fiets. Gwen als blije fietser.

Overzicht dagen -56 t/m -47 (Ja, twee weken, dan lijkt het nog wat):
Van: Thuis
Naar: Rondjes Loosdrechtse plas en omgeving
Aantal kilometers: 98,7 km
Tijd op fiets: 4 uur 53 minuten 24 seconden
Gemiddelde snelheid: 20,1 (Wel weer een stukje sneller dan vorige week.)
Temperatuur min en max: Koud (Bovendien winderig en nat, of was dat al gemeld.)

Mentale en Fysieke toestand beiden: Zie boven.



Lees verder...

maandag 19 november 2007

De reisdokter

Zoals het een goed reiziger betaamt zijn we bij de GGD geweest om ons voor te bereiden op de gevaren van een reis naar verre landen.

Tegenwoordig maak je een afspraak via internet waarop je ook je reisbestemming kan aangeven. Voor ons was dat “Egypte”, “Soedan”, “Ethiopië” ... maar er was geen vakje voor een 4e, laat staan 10e bestemming.
Bij de GGD zijn ze echter wel wat gewend, dus toen tijdens de afspraak het rijtje landen genoemd werd (Hans had tot Kenia uit zijn hoofd geleerd, ik wist het vanaf Malawi) blikte noch bloosde de dienstdoende arts. In haar computer kon je alle landen aanvinken als dat nodig was. Ook onze reis op zich maakte niet al teveel indruk.
Na de routinematige opsomming van alle op te lopen ziekten, ge- en verboden kregen we onze keuzes voorgelegd.
Malaria:
A. dure pillen (Malerone) die je elke dag moet nemen maar waar je niet ziek van wordt.
B. goedkope pillen (Lariam) voor éénmaal per week met de kans op nachtmerries en hallucinaties.
Hondsdolheid:
A. niet inenten, bij een honden-, apen- of andere -beet binnen 24 uur het anti-gif krijgen.
B. wel inenten (3x á € 72 per keer), bij een beet binnen 72 uur een milder anti-gif krijgen.
Gele koorts, geen keuze, inenten maar dan was je er ook voor 10 jaar vanaf.
En ik mocht nog een kuurtje (3 prikken) hepatitus B maar die geldt dan weer levenslang.

Een behoorlijke stapel Euro's lichter mochten we lekgeprikt (Hans 2x, ik 3x) weer naar huis.
(Hondsdolheid toch maar genomen, de Lariam ga ik eerst drie weekjes thuis proberen. Als “mentale toestand Gwen” verslechtert weten we waar het door komt.)
(Gwen)

Lees verder...

woensdag 14 november 2007

De koude

Afgelopen zaterdag zijn we eerst van Utrecht naar Gwen’s ouders in Eindhoven gefietst. De dag erna ging ik op en neer naar Dommelen voor een reünie van de Transsiberie groep die ik als Baobab reisbegeleider afgelopen zomer had vergezeld. Gwen bleef achter bij haar ouders.
Zowel in Eindhoven als in Dommelen voldeed de ontvangst volledig aan het cliché van de warme Brabantse gastvrijheid. De temperatuur buiten stond hiermee in schril contrast. Zo, wat was het koud. Van de stormwind hadden we voornamelijk voordeel, maar de kou maakte de tocht extra vermoeiend.
Hoe zal dat verder moeten in december? Je kunt moeilijk 6 of 7 uur per dag in de huiskamer naast elkaar op een hometrainer gaan zitten om conditie en zitvlees te kweken. Binnen fietsen is niets, je moet naar buiten. Om het maar eens dramatisch aan te zetten: de ontberingen werpen hun schaduw al vooruit.
Nog een losse opmerking over de fietstocht. We volgden een landelijke fietsroute, LF7 geloof ik. Voor Den Bosch moet je een drietal pontjes nemen. De eerste ging goed. Bij de tweede troffen we een verlaten pont aan, en een bord: ‘Gelieve voor gebruik van November tot Februari een dag van te voren te bellen’, en dan een telefoonnummer. Dat haalt het tempo nogal uit de tocht als je een hele dag voor zo’n pontje staat te wachten. We besloten maar om te rijden.

Nog een nagekomen foto van mijn vader die me vergezelde toen ik vorige week uit Kampen vertrok Genomen met mijn mobiel, een tweedehandsje van Gwen uit een tijdperk met aanmerkelijk minder megapixels.
(Hans)

Overzicht dagen -63 t/m -61:
Van: Thuis
Naar: Eindhoven-Lommelen
Aantal kilometers: 136 km
Tijd op fiets: 6 uur 57 minuten 35 seconden
Gemiddelde snelheid: 19,4 (Waarom gaan we steeds langzamer?)
Temperatuur min en max: Koud

Mentale toestand Gwen: Dipje net voor Eindhoven. Zie fysieke toestand.
Fysieke toestand Gwen: Had vermoedelijk te weinig gegeten onderweg. Raakte daardoor net voor Eindhoven in een ‘energiedip’. 'Hongerklop', wat een geweldig woord, is onder fietsers eigenlijk de geijkte term. Een bezoek aan de Bestse MacDonalds, die langs de A2 met het standbeeld van Michael Jackson ernaast, loste het probleem op. Oké, politiek ideologisch gezien niet geheel correct. Maar in tijden van nood moet je je principes wel eens verloochenen. Bovendien was het heerlijk warm binnen.
Mentale toestand Hans: Brrr wat koud op de fiets. Was ik maar vast in Afrika..
Fysieke toestand Hans: Kreeg na pakweg tachtig kilometer soort van spierpijn achter rechter knie. Is geen watje, dus ging gewoon door. Pijn verdween onmiddellijk na stoppen met fietsen (is het dan wel spierpijn?). De volgende dag geen last.

Lees verder...

maandag 5 november 2007

De afstand

11.900 kilometer in 96 fietsdagen. Dat is niet niks. Het komt neer op bijna 124 kilometer per dag. En dat op een ritme van 6 dagen fietsen, 1 dag bijkomen.
Mijn langste fietstocht op een dag dateert van onlangs, 135 kilometer. De IJssel helemaal af, vanaf het eerste begin net onder Arnhem tot aan Kampen. Ik zag het als een hele onderneming, maar dat viel mee. De planning was wel zorgvuldig wind-mee. Eerst met de trein naar Arnhem. Daarna blies een stevige zuidenwind me, over dijken en door uiterwaarden, bijna vanzelf naar Kampen. Vier keer trappen bij Zutphen, en ik zat al bijna in Deventer.
De vertegenwoordiger van de Tour d'Afrique in Nederland, en bovendien ervaringdeskundige, heet Arthur Rijk. Hij zei op een voorlichtingsbijeenkomst dat je de Nederlandse kilometers met een factor 1,4 mocht vermenigvuldigen in Afrika. Geen smalle drukke fietspaden, en om de haverklap stoplichten, maar lekker lege, brede rechtdoorgaande wegen. Dan scoort mijn IJsseltocht al bijna 190 kilometer! Bovendien, zo kon ik lezen in verslagen van een eerdere Tour d'Afrique, heb je statistisch gezien onverantwoord vaak wind mee. Heeft te maken met de moesson, heersende wind vanuit zee naar land, en nog wat klimatologische verschijnselen, zo werd uitgelegd. Helaas las ik in een verslag van een volgende Tour d'Afrique dat de verwachte wind mee het opeens helemaal liet afweten. Sterker nog, hele dagen lag men kromgebogen over het stuur er tegenin te ploeteren. Het geloof in die wind-mee theorie heb ik een beetje verloren. Eerlijk gezegd lijkt die factor 1,4 me ook rijkelijk optimistisch.
Maar waarom zouden we ons druk maken? We worden begeleid, en als we niet meer kunnen, of gewoon geen zin meer hebben, is er altijd de bus. Heerlijk ontspannen 4 maanden door Afrika, af en toe een beetje fietsen, wat kan mooier zijn. Helaas reken je dan buiten de werking van het concept 'uitdaging'. Onvermijdelijk is er het idee ontstaan dat de uitdaging is om alle kilometers te fietsen. Elke centimeter van Cairo naar Kaapstad, op zijn Engels wordt dat 'Every Fucking Inch', oftwel EFI.
Voor het behoud van de EFI-status gaan veel deelnemers tot het uiterste. Ik las hoe men ziekteverschijnselen voor de staf verborgen hield om te zorgen dat de deelname aan een volgende etappe niet ontzegd werd. Of dat iemand met totaal doorgezeten zitvlak, vocht op de open wonden, dagen staand doorfietste. Als de EFI-status alsnog verloren ging kwamen er niet zelden tranen aan te pas. De voorgaande jaren behield ongeveer één derde van de deelnemers de EFI-status.

Veel leed is zelf aangedaan leed, dat geldt zeker voor het EFI-gevoel.
Ook wij willen, op het randje van 'koste wat het kost', alles fietsen. Onwillekeurig merk je dat je er nu al mee bezig bent. Hoe reëel is het te denken dat het kan lukken. Tot hoever wil je gaan. Naast alle voorpret lijden we ook al, een beetje.
(Hans)

Overzicht dagen -70 t/m -68:
Van: Thuis
Naar: Kampen-Hasselt-Zwolle
Aantal kilometers: 142 km
Tijd op fiets: 7 uur 6 minuten 11 seconden
Gemiddelde snelheid: 20,0
Temperatuur min en max: rond 14 C

Mentale toestand Gwen: Goed, vermoed ik. Ze is er nu niet, dus ik kan het niet navragen.
Fysieke toestand Gwen: Goed, kon helaas maar mee tot Amersfoort omdat ze een feestje moest vieren in Utrecht, terwijl ik een feest had in Kampen.
Mentale toestand Hans: Ach, mag niet klagen. Eigenlijk supergoed, maar dat klinkt zo overdreven positief.
Fysieke toestand Hans: Het hele leven is kiezen. Bij fietsen tussen pijn in je kont of spierpijn boven in je rug. Ik kies voor spierpijn boven in mijn rug. Na het fietsen trekt het meestal vrij snel weer weg.

Lees verder...

zondag 28 oktober 2007

De vlucht

De vlucht is geboekt. Op dinsdag 8 januari naar Cairo, op woensdag 14 mei terug vanaf Kaapstad. De KLM gaat ons vervoeren voor 152 U$. Dat is een stuk beter dan de eerder genoemde 1200 euro.
Gwen heeft het weer eens uitstekend geregeld. Behalve die omgerekend iets meer dan 100 euro hebben we ook 100.000 Continental airmiles moeten inleveren. Gwen had er 97.000 gespaard, ik kon de resterende 3.000 uit mijn tegoed van 8.000 overmaken. Niet dat Gwen uit totale minachting voor het milieu constant de wereld overvliegt, het zijn zo’n beetje alle punten die ze in haar leven bij elkaar heeft gesprokkeld.
Ik zag het nut van die puntenpasjes nooit zo. Een commerciële truck om je aan een maatschappij te binden, en je nog vaker in het vliegtuig te krijgen. Maar na een besparing van twee keer bijna 1200 euro kan ik moeilijk ontkennen dat er ook positieve aspecten aan zitten.

Wat is een weblog zonder de schijn van volledigheid? Dit is een foto van de fietsen waarop we vorige week het traject van ons huis naar de Jaarbeurs hebben afgelegd.
Ondertussen is mijn Santos-fiets ook weer gearriveerd. Het frame is nu oranje. Wat zal ik er van zeggen? Mooi oranje is niet lelijk. Foto’s van onze Tour d’Afrique fietsen zullen ongetwijfeld nog volgen.
(Hans)

Overzicht dagen -77 t/m -75:
Van: Thuis
Naar: Vrijdag Lustwarande-route (zonder Gwen), zaterdag Noorderplas-route, zondag gedeelte Hollandse waterlinie-route
Aantal kilometers: 163 km
Tijd op fiets: 7 uur 53 minuten 45 seconden
Gemiddelde snelheid: 20,8
Temperatuur min en max: Zelfde als bij jullie, zie weerbericht Nederland, rond een graadje of 12.

Mentale toestand Gwen: Goed
Fysieke toestand Gwen: Goed, na doorvragen: beetje zere billen
Mentale toestand Hans: Leuk en mooi, fietsen in herfstig en mistig Nederland. Hoewel een zonnetje af en toe geen kwaad kan. Na drie dagen een middellange Tour d’Afrique dag bij elkaar gefietst. Voor één dag is dat toch best wel lang op de fiets, zo bedenk ik me.
Fysieke toestand Hans: Na vrijdag enigszins stijve knieën. Niet zo verwonderlijk na 3 weken niet serieus te hebben gefietst. Zaterdag geen last van knieën, zondag een beetje.

Lees verder...

zondag 21 oktober 2007

Naar de fietsbeurs

Zo, ik heb ook betaald. Er is geen weg terug meer. Natuurlijk was de dollarkoers de dag dat mijn geld werd overgemaakt net op een tussentijds hoogtepunt zodat ik ruim 70 euro meer betaalde dan Gwen.

DROGE VOETEN
De Tour d’Afrique wordt grootleverancier van nieuwe ervaringen, indrukken en avonturen. Dat begint in Nederland al, vrijdagavond zijn we naar de fietsbeurs in Utrecht geweest. Het evenement heet tegenwoordig ‘Bike motion’, het prijskaartje dat aan zo’n gerestylde naam hangt is twee keer twaalf euro intree.
In eerste instantie leek het op één groot winkelcentrum met alleen maar fietswinkels. Het onderscheid was dat je nergens echt wat kon kopen. Ik beoordeelde dat als een voordeel, de winkeldoorlooptijd van Gwen was aangenaam snel.
De eerste hal stond vol met zeer geavanceerde, ongetwijfeld slim doordachte, uiterst noodzakelijke, spullen, spullen en nog eens spullen. Vooral de prijskaartjes maakten indruk. Ik noem een fiets voorlamp met een strakke lichtstraal voor 309 euro.
In de tweede hal was er interessante informatie en wat demonstraties. Een standhoudster stond al vanaf ’s middags twee uur op haar sokken in een bak met water. ‘Nog steeds droge voeten’ zei ze trots. Wat jongens deden trucjes met kleine fietsen op halfpipes. Zowel als het goed ging (salto’s, fiets onder je doordraaien in de lucht) als wanneer het fout ging (flinke valpartij, jongen loopt hinkend weg, houdt gezicht manmoedig in de plooi) was het leuk om naar te kijken. Een fabrikant van één of ander semi-medisch product had een medewerkster op hoge hakken in mini verpleegstersuniform gezet. Ik verzin nu dat ze bloeddruk moest opnemen, en dan op grond van de testresultaten het product verkopen. Maar misschien toon ik me dan iets teveel een Ralph Inbar- Banasplit adept.

Santos had ook nog een stand. Ik zag onze Travelmaster met rood frame, vond hem schitterend, en vroeg me af waarom ik in hemelsnaam een oranje frame had besteld.
Even in het kort het verhaal over onze Santos fietsen. In februari besloten we, met de Tour d‘Afrique al in gedachten, onze oude tourfietsen te vervangen door de Santos Travelmaster. In begin maart besteld bleek mijn fiets begin mei gearriveerd te zijn, die van Gwen duurde nog wat weken langer. Ik had, met zoals gezegd voor mijzelf nu moeilijk te achterhalen motivatie, een oranje frame besteld. Helaas kon Santos die nog niet van voldoende kwaliteit leveren, dus ze hadden me zolang een champagne metallic ‘leenframe’gegeven. Te zijner tijd zou het frame worden verwisseld. Toen ik in september nog niets had vernomen ging ik maar eens informeren. Ik bood nog aan het oranje eventueel voor een andere kleur te verwisselen, maar dat bleek niet nodig. Het oranje frame, nu wel goed gespoten, stond klaar. Met onze lokale fietswinkel maakte ik een afspraak wanneer de fiets in te leveren. Dan zou de fiets naar Santos gaan, en na een week zou ik verblijd worden met mijn oranje fiets. Helaas, na een week geen fiets. Er was wat vertraging, maar volgende week zou hij er zeker zijn. Twee dagen later werd ik opnieuw gebeld door de fietswinkel. Het zou niet nog één maar nog twee weken duren. Dat ging mijn flexibele instelling iets te boven. Uiteindelijk belde Santos zelf mij op. Ze gaven een, enigszins, plausibele reden waarom het nog een week langer moest duren. Dankzij Santos en de lokale fietswinkel hebben we geweldige fietsen, maar de service aan de klant kan nog wat geolieder.
Nu nog een weekje wachten en dan mag ik in het oranje de weg op. Een eerbetoon aan Michael Boogerd, ter ondersteuning van het Nederlands elftal, lang leve ons koningshuis, ik kan er nog alle kanten mee op.

MINI FIETS
Voor de Tour d’Afrique moeten we zelf ons ticket regelen. Gwen had een geweldige deal gevonden bij British Airways. Voor 680 euro heen naar Cairo, terug vanaf Kaapstad, en gratis een ‘sportsitem’, onder andere een fiets, mee te nemen. De KLM vroeg bijvoorbeeld ruim 1200 euro, en dan nog eens 150 voor een enkeltje voor de fiets. Dat gratis sportsitem bleek echter een minder gul gebaar dan het leek. De totale afmeting van het pakket mocht niet meer zijn dan 158 cm. Die 158 is dan lengte + breedte + hoogte. Als je het gaat narekenen dan is dat net een vierkante doos voor een 26 inch wiel (26 + 26 inch = 52 * 2,54 = 132 cm, dan mag de doos nog 26 centimeter breed zijn). Hoe het dan met het frame moet blijft een raadsel. Door midden zagen, en in Cairo weer aan elkaar laten lassen?
De eerste dame van BA die Gwen sprak zag de absurditeit van de voorwaarden wel in. Er stond ook een surfboard in het lijstje toegestane artikelen. Ze dacht dat we de fietsen wel mee zouden kunnen nemen, het stond immers als item genoemd. Bij de definitieve boeking kregen we echter iemand die vasthield aan regels zijn regels. Hoe die vrij mee te nemen fiets eruit zag stond hem niet helemaal duidelijk voor ogen. Hij had nog wel als advies de banden er af te halen, dat scheelde weer. En het surfboard was ondertussen al van de lijst afgevoerd.
We gaan eens kijken of we misschien toch een ander ticket moeten nemen.
(Hans)

Nu even een test van het format voor de toekomstige verslaglegging:
Overzicht dag -84:
Van: Thuis
Naar: Jaarbeurshal
Aantal kilometers (schatting): 2,5 km
Tijd op fiets: 20 minuten
Gemiddelde snelheid: 7,5 km/uur (Utrechtse fiets-stoplichten!)
Temperatuur minimaal: 8 C
Temperatuur maximaal: 32 C (In het Surinaamse restaurant na de beurs)

Mentale toestand Gwen: Goed
Fysieke toestand Gwen: Uitstekend
Mentale toestand Hans: Niets bijzonders
Fysieke toestand Hans: Even een gek gevoel in knie bij lopen op de beurs. De Tour d’Afrique maakt je acuut tot een hypochonder. Wat als ik zo’n pijntje ook in Cairo heb, wat als het na tien kilometer alleen maar erger wordt. Vervolgens 12.000 kilometer in de bus, elke dag bij aankomst een rondje op de fiets door het dorp? (Of hoort dit meer bij mentale toestand?)

Lees verder...

dinsdag 2 oktober 2007

De start is in zicht

Op 12 januari 2008 is het zo ver, de TdA start in Caïro. Het lijkt nog zo ver weg, maar eigenlijk hebben we nog maar drie maanden om ons gereed te maken.

Ja, de fietsen (Santos Travelmaster) zijn gekocht, de tent is met zorg uitgezocht (voor de kenners, de Hammerhead 3 van Mountain Hardwear), de matjes (Therm-A-Rest ToughSkin) zijn ingeslapen en eerste trainingskilometers zitten er op. Ik heb zelfs al betaald, terwijl Hans nog wacht op het verder zakken van de amerikaanse dollar.
Maar, zijn we er wel klaar voor???!!!
(Gwen)

Lees verder...