De vakantie voorbij

Vanaf morgen, 16 maart, mogen we weer op de fiets. Onder de douche voel ik af en toe voorzichtig aan mijn billen. Ik hoop de eeltknobbels die zich daar ontwikkeld hadden weer terug te vinden. Maar helaas, na drie weken niet fietsen alleen maar zacht vlees. Zouden we weer de zelfde lijdensweg moet gaan als destijds in Egypte? We houden jullie op de hoogte. De volgende etappe wordt maar liefst zeven dagen fietsen achter elkaar. De eerste dag geheel over asfalt, de tweede dag nog een kilometer of tien, en vanaf dan rode aarde of stenen. Daarbij hebben we het geluk dat de regentijd op uitbarsten staat, dus het zal wel rode modder worden. Het sterkste verhaal over vorig jaar was 12 kilometer in 2 uur. Het filmpje waarbij de fietsers tot aan hun assen en knieën in de modder stonden haalde zelfs nog een redelijke populariteit op You-tube. Heel lollig vonden we toen…

Zoals jullie weten hebben we ons fiets-zitvlees hoofdzakelijk verspeeld op Zanzibar. Suzanne, een Baobab reisleider collega van mij, woont het grootste gedeelte van het jaar op Zanzibar met haar man Boblee en sinds kort dochtertje Tessa. Zij heeft ons wat adviezen gegeven wat te doen. (Suzanne’s website).
Eerst hebben we wat dagen doorgebracht in Zanzibar-stad. Het oude gedeelte staat bekend als Stone-town. Het is een enorm doolhof van oude handels- en woonhuizen. Het eiland wordt al eeuwen bewoond door een gemengde bevolking van Afrikanen, Arabieren en Indiers. Tot halverwege de 19e eeuw vervulde het een belangrijke rol in de slavenhandel aan de Afrikaanse oostkust.
Dankzij Suzanne’s fietsen kunnen wij zeggen dat, terwijl sommigen van onze medefietsers Kilimanjaro aan het beklimmen waren, wij per fiets de hoogste berg van Zanzibar bedwongen (125 meter volgens sommige bronnen, anderen noemen zelfs 137 meter).
Na Stone-town trokken we richting Nungwi, een plaatsje in het noorden van Zanzibar. In de vorige bijdrage hebben jullie al kunnen zien hoe zwaar het leven daar was. Een lauw-warme groen-blauwe zee, het had eigenlijk meer weg van een enorme bad, vol met vrolijk gekleurde vissen. Overdag zwom je er gezellig tussen, ’s avonds zorgde één van de vele restaurantjes langs het strand ervoor dat ze op je bord lagen.
Voor de twijfelaars om Noord-Zanzibar als volgende vakantiebestemming te kiezen is er misschien nog een laatste argument om ze over de streep te trekken. Tijdens het vis eten zijn er hele goede gesprekken te voeren over de toestand van Tanzania. Onder de medetoeristen zijn de blonde Scandinavische jongedames duidelijk oververtegenwoordigd en bijna allemaal blijken ze in het ontwikkelingswerk te zitten.

Afscheid van Zanzibar

Na Nungwi gingen we per boot een stukje over de Indische Oceaan richting Dar-es-Salaam. Het mooie van Dar-es-Salaam is vooral de naam (letterlijk: haven van vrede). Hetzelfde geldt trouwens voor Addis Ababa (letterlijk: nieuwe bloem). In Dar-es-Salaam bleken bijna alle winkels gesloten te zijn vanaf zaterdagmiddag drie uur. Wij kwamen een uur later aan. De volgende dag bleek het centrum het meest weg te hebben van pakweg Emmeloord op een zondagmiddag (aangenomen dat die zichzelf ondertussen ook niet tot toeristisch trekpleister hebben uitgeroepen, en volop koopzondagen houden). Uiteraard zag het er wel wat minder verzorgd uit, maar het maakte een verassende rijke indruk. Misschien ook omdat we net Ethiopië achter de rug hadden. Een groot verschil met Emmeloord op zondagmiddag was wel dat veel winkels volcontinu beveiligd werden door een gewapende bewaker. Ze hadden een geweer, maar vaak ook zo’n riot-gun, waarvan je uit films weet dat een schot iemand volkomen doormidden schiet. In de verder bijna verlaten straten wisten we niet of we ons heel veilig moesten voelen, of juist helemaal niet.

Dar-es-Salaam

Wat moet je op zo’n verloren zondag anders dan naar de kerk? Op straat werden we aangesproken of we geïnteresseerd waren in een bezoek aan de ‘Universal church’.
Helaas moet ik melden dat jullie het verdere verslag over het bezoek aan de ‘Universal church’ nog tegoed houden. Onze fietsen zijn enigszins gehavend uit de truck-rit Addis Ababa-Aroesha gekomen. Beide frames hebben behoorlijk wat lak verloren. Om te zorgen dat het staal niet te hard gaat roesten in de komende regentijd moeten we de afgeschaafde plekken bedekken. Het beste lapmiddel schijnt nagellak te zijn, maar Gwen heeft alleen roze bij zich, ik helemaal niets. Vanmiddag is de laatste kans om doorzichtige nagellak te scoren (of misschien zelfs blauw of oranje). Daarnaast zijn we onze extra drinkflessen kwijt. Hoe dat gebeurd kan zijn is ons een raadsel, maar ze zijn wel essentieel om verantwoord te kunnen doorfietsen. Kortom, we moeten snel de stad in boodschappen doen.
Ondertussen proberen we al wel weer nieuwe foto’s online te zetten (Tanzania 2008).(Hans)

Nagekomen bericht van een trouwe lezer:

Attentie, attentie!

De uitzending van Waar is de Mol over fietsen in Afrika, starring Hans en Gwen is a.s. maandag 17 maart, 22:30 op Veronica. Zegt het voort!

Met groet, Sake