Echt op weg en Waar is Gwen

Op zondagochtend vertrok ik uit Utrecht, 88 kilo zwaar, bijna 50 jaar. Half tien was een half uur later dan de geplande vertrektijd, maar ik bedacht dat ik die vertraging op de gehele rit naar Istanbul wel goed zou kunnen maken. Zwager John had de avond ervoor, na wat glazen wijn, gezegd dat hij misschien ook zou verschijnen om mee naar Istanbul te fietsen. Maar toen Gwen me uitzwaaide moest ik toch alleen vertrekken.

Op zondagochtend beweegt een enkeling zich met kalme pas richting kerk. De overgrote meerderheid verkiest op de dag des Heren het zweet des aanschijns. Hijgend, puffend, rode koppen, met volledige overgave wordt er gerend en geracet op de fiets.

Na het pont bij Wijk bij Duurstede krijg ik commentaar op mijn fietsstijl. ‘Hé meneer, tandje erbij, u rijdt te licht’ hoor ik uit een groepje mountainbikers. Nota bene op het moment dat ik ze inhaal. Geduldig leg ik ze uit dat het altijd verstandig is licht te rijden, en helemaal als je lange afstanden aflegt. ‘Waar gaat u dan naar toe?’ Ik houd het maar op ‘Naar Duitsland’. Bescheidenheid siert de mens, ik wil niet steeds iedereen om de oren slaan met ‘Istanbul’. Bovendien heb ik bijna geen bagage bij me, uitleg volgt later. Een al dan niet geuite bestempeling tot ‘halve zool’ lag op de loer.

De Betuwe staat in bloei, zoals te doen gebruikelijk in deze tijd van het jaar. Onder het voorjaarszonnetje ziet het er schitterend uit. Rustig peddelend op een oude smalle rivierdijk tussen Lienden en Kesteren ben ik een tijdje echt helemaal gelukkig. Zoveel is daar niet voor nodig.

Bij Erdik zag ik voor het eerst de Rijn, die om redenen die ik sinds de lagere school al niet snap hier de Waal heet. Tot ik ga oversteken naar de Donau zal ik zoveel mogelijk in de buurt van de Rijn blijven.

De grens

Grootste teleurstelling van de dag is de grens tussen Nederland en Duitsland. Op geen enkele manier is hij aangegeven. Er staat een hek, je moet door een smalle doorgang over een schapenrooster heen, en je ben in Duitsland. Had daar niet wat meer van kunnen worden gemaakt?
Na de grens nog een kilometer of 30, en dan arriveer ik redelijk vermoeid bij het hotel van de eerste overnachting. Op het terras zit Gwen, die me die ochtend in Utrecht heeft uitgezwaaid, al achter een biertje. Best een handig ding, zo’n auto.

WAAR IS GWEN
Terwijl ik dit tik ligt Gwen gewoon naast me in bed. Was dat de gehele reis maar het geval. Ik zou verzekerd zijn van prettig gezelschap, en, als het zou gaan zoals vandaag, mijn bagage zou lekker per auto ter plekke arriveren in plaats van dat ik het allemaal op mijn fiets moet meezeulen. Helaas is dit geluk slechts éénmalig. Vanmiddag is Gwen per auto uit Utrecht vertrokken om me hier in Kalkar op te wachten. Morgen gaan we een dagje samen relaxen. Daarna zal ik het toch echt alleen moeten doen omdat Gwen weer teruggaat naar de verplichtingen in Nederland. Pas in Wenen ontmoeten we elkaar weer.

LATER
Oké, bovenstaande stond al klaar, maar komt nu pas op de blog.
Nog een grote teleurstelling op dag 1, ik moet het even kwijt. Het hotel, hemelsbreed nauwelijks 25 kilometer van de Nederlandse grens, had wel CNN, maar geen Nederland 1, dus geen Studio Sport. Er lag een berg tussen was de verklaring van de receptie. Berg? In Nederland zouden we zo’n bobbel misschien zo noemen, maar Duitsland zou toch echt andere normen moeten hebben. Fietsend bij Nijmegen had ik al oplettend gekeken of er geen overmaat aan treurige blikken en omlaag hangende schouders viel te constateren. Had Ajax NEC misschien een ongenadig pak slaag gegeven, de titelaspiraties niet meer te ontkennen. Vooral ook omdat Twente en PSV eens een keertje niet onverdiend, meestal in de laatste minuut, gewonnen hadden. Het werd me niet echt duidelijk, dus ik kon me niet anders dan verheugen in een spannende Studio Sport. Tja, dat werd dus nos.nl, alleen de uitslagen en de interviews achteraf.
Maar waar ging deze weblog ook alweer over? Fietsen, dat was het. En de tocht naar Istanbul.
Bij Kalkar op maandag een dagje gerelaxt met Gwen, pas op dinsdag weer verder gegaan. Hoogtepunt van een fietstochtje op hotel huurfietsen, ik kreeg gelijk zadelpijn, was het zicht op ‘Kalkar Kernwasserwunderland’ of zoiets. De nooit in gebruik genomen Kerncentrale is omgebouwd tot een amusementspark. De enorme koeltoren is van buiten vrolijk beschilderd. En om de 5 minuten komt er opeens een zweefmolen uit omhoog, vol met gillende kinderen. Hoe surrealistisch wil je het hebben. Bij gerucht vernamen we dat éénmaal binnen je onbeperkt ijs en patat kunt eten. Ik zie nu op de foto dat het Kernie’s familieenpark heet. Dan is Dodenwaard, onze stilgelegde (ik had eerst 'uitgebluste', qua betekenis juist, maar misschien nu met de Fukushima-ramp niet helemaal kies) kerncentrale die ik op weg naar Nijmegen passeerde, maar een dooie boel. 'Tote Hose' zoals de mensen die hier wonen zeggen.
Ik stop, anders wordt het veel te lang.
Ik hoop eens in de 2-3 dagen kort en beknopt verslag te doen, en dan vooral van het fietsen. En misschien iets over mijn diepste emoties als Ajax al dan niet kampioen wordt. (Hans)