Over de top

Gisteren passeerde ik de waterscheiding tussen Rijn en Donau. Een regendruppel kan hier kiezen. Een meter de ene kant op en het wordt via Frankfurt en het Ruhrgebied de Noordzee. Een meter de andere kant op en de tocht gaat via de ‘schöne blauwe Donau’ naar de Zwarte Zee.
Iets verderop moest ik mijn blaas legen. Indachtig de regendruppels plaste ik in een stroompje. Zo, een gedeelte van mij zou in ieder geval de Zwarte Zee halen. Misschien zelfs ooit langs Istanbul en door de Dardanellen naar de Middellandse Zee gaan.
De waterscheiding is hier overigens teleurstellend laag. Nog geen 500 meter. Als je dat bergaf voordeel over 2000 kilometer moet verdelen blijft er weinig van over.
Vandaag voor het eerst de Donau gezien, tenminste op deze tocht. Ik moet zeggen dat ik de IJssel bij Kampen indrukwekkender vind. Bij de samenkomst met het Main-Donaukanaal, waar ik af kwam, was gelijk maar een mini-Ruhrgebied ingericht. De rivier staat duidelijk nog aan het begin van zijn tocht. Om geregelde scheepvaart mogelijk te maken is veel gekanaliseerd en met sluizen afgesloten.

BIJKOMEN
Vandaag ga ik genieten van één van de mooiste dingen van een fietsvakantie: een dag niet fietsen. Het is tijd om kleren te wassen, misschien zelfs de fiets. Een beetje bijkomen van deze ruime eerste week.

Hoezo Nederland het warmst

Met de warmte en de vele kilometers was het soms best zwaar. Om heel eerlijk te zijn, af en toe dacht ik waar ben ik mee bezig, wat is het doel van dit alles. Gelukkig heb ik dat achter de PC op mijn werk ook wel eens. Van paniek is er geen moment sprake geweest.

DE TOCHT
Ruim een week geleden ben ik begonnen, tijd voor een overzicht. Vanuit Kalkar belandde ik in Düsseldorf. ‘Leuk winkelen daar’, vertelde Gwen me toen we ’s avonds contact hadden, en ik van uitputting bijna van mijn stoel viel.
De volgende dag reed ik via Köln, Bonn naar Remagen. In Köln rijdt je prachtig over de Rhein-boulevard door de stad. Ik zag de Dom van achteren, en werd nog gelukkiger toen ik eindelijk de bockwurst scoorde waar ik al kilometers van droomde. Maar dat geluksgevoel verdween weer snel toen ik tussen de toeristenstromen nonchalant op de fiets een kauwgummetje in mijn mond probeerde te stoppen. Ik ging te langzaam, was nog aangeklikt, en viel met fiets en al om, voeten nog vast aan de trappers. Dat ziet er vrij onbenullig uit. Een geschaafde elleboog en twee dagen een pijnlijke schouder was het gevolg.
Bonn was net zo rustig en beschaafd als ik altijd al had gedacht. In Remagen zag ik de restanten van de beroemde brug, de eerste over de Rijn die de Amerikanen in WO II ongeschonden in handen kregen. Mijn fietsboekje beweerde dat de brug daarna zo intensief gebruikt werd dat hij drie dagen later alsnog instortte. Het verhaal bij de brug zelf was anders. Na de verovering had Hitler de verantwoordelijk officieren laten executeren. De dagen daarna hadden de Duitsers de brug zo zwaar gebombardeerd en aangevallen dat hij alsnog was ingestort.
Van Remagen ging het via Koblenz en de Loreley naar Bingen. In Koblenz maakte de bijzonder vriendelijke serveerster op een toeristenterrasje drie fouten in een rekening met twee items. Allemaal in haar voordeel. 'Ach, du Liebe, es ist noch früh'.
Vanaf Koblenz tot Bingen gaat de Rijn door een smal dal. Het is erg mooi, UNESO werelderfgoed. Maar door hetzelfde smalle dal lopen er ook aan twee kanten drukke spoorlijnen en autowegen. De pittoreske stadjes liggen vaak achter deze dubbele barrière verstopt. Ook fietsen gaat niet altijd even ontspannen. Soms zit je op een smal fietspad zonder afscherming langs de weg waar met een kilometertje of 100 per uur overheen geraasd wordt.
Vanaf Bingen werd het landschap weer meer open. Via Mainz en de Main ging ik langs Frankfurt. Het was nog steeds erg warm. Ook in Duitsland zei men, net als in Nederland, dat ze het warmste land van Europa waren. Langs de rivier was Frankfurt één langgerekt stadsstrand. Met bepakking op de fiets was er bijna geen doorkomen aan. Iets voorbij Frankfurt sliep ik in Steinheim, een oud vestingsstadje. Verder de Main en een zijriviertje op kwam ik in Hardheim. Hier werd de route eindelijk wat rustiger. Mede door de Paasdagen waren alle fietspaden vergeven van de toerende fietstoeristen. Iedereen was voorzien van één of meer Ortlieb-tassen. Met mijn vijf tassen spande ik natuurlijk wel de kroon.

Miltenburg, Rothenburg en de kruisweg



Vanaf Hardheim ging je echt merken dat je in Zuid-Duitsland, Beieren kwam. Het Duits werd steeds onverstaanbaarder. Opeens was de groet ‘servus’, of ‘gruss Gott’.
Op eerste Paasdag ging de steilste helling precies langs een kruisweg..
Rothenburg ob der Tauber was mijn volgende overnachting. Schitterend, een zo goed als geheel intact Middeleeuws stadje. Daardoor wel bijzonder toeristisch. Ik schat dat de verhouding bewoners bezoekers ongeveer net zo scheef ligt als in Disneyworld.
Van Rothenburg wilde ik in 2 dagen naar Regensburg zodat ik qua Wenen-aankomst-planning met een gerust hart een dagje rust kon nemen. Het geplande hotel halverwege bleek echter een duistere gelagkamer waar een stuk of 6 bejaarden grote potten bier dronken. Van slaapgelegenheid had men geen weet. Om half 7 moest ik nog eens ruim 10 kilometer verder. Het volgende hotel maakte de extra inspanning echter ruimschoots goed. Dit keer een goed verlichte gelagkamer waar minstens 20 mannen van rond de 60 grote pullen bier aan het drinken waren. Gemütlich zal ik maar zeggen. Het hotel was tevens slagerij, waarbij de verkoop voorin het hotel was, en de koelkamers achterin. Op de gang werd ik steeds vriendelijk gegroet door mannen in wit schort met enorme hompen vlees in hun handen. ‘Gruss Gott’.
Tittingen heette het plaatsje. Een bijzonder mooie omgeving, en heerlijk rustig fietsen. ’s Ochtends kwam ik in twee uur bijna niemand tegen.
Het eerste stukje Donau was als rivier wat teleurstellend zoals ik al schreef. Het landschap maakt wel wat goed. Vervelend zijn de gravelpaden die hier de Donauradweg vormen. Alles komt onder het witte stof. Bovendien heb en ze net vers gravel gestrooid, voor het nieuwe fiets seizoen. Ik moet erg goed opletten met sturen.
Regensburg is een soort Rothenburg in het groot. Daardoor wel meer een ‘gewone’ stad, niet alleen maar toeristisch. Ook alweer UNESCO werelderfgoed trouwens.

SLAPEN
Ik moet mijn spannende overnachtingsverhaal nog afmaken. Ik vrees dat er niet heel van overblijft. Maar als je het meebeleefd had, dan had je ook met kloppend hart in bed gelegen. Denk ik. Oké. de details, oordeel zelf. De kamerprijs was de eerste aanwijzing. 17 Euro. Waarom zo weinig, waarom dan niet gewoon 20 Euro, dat is nog steeds goedkoop. Ik wist het: 7-1 = 6! De oude vrouw die verhuurde was onnatuurlijke zwijgzaam. Waarom keek ze me steeds zo doordringend starend aan. De kamer was onnatuurlijk koud, een kilte die in je botten ging zitten. Als een mortuarium dacht ik huiverend. ’s Nachts werd ik wakker van geritsel. Muizen, ratten, de oude vrouw? Uit voorzorg had ik mijn schoenen tegen de deur aangezet zodat me tenminste bij volle bewustzijn de keel zou worden doorgesneden. In bed, half in slaap, realiseerde ik me de prijs van de twee tweepersoonskamers die ze ook verhuurde. 33 euro. Wat is 3 + 3? Voor die twee kamers plus de mijne kwam er dan precies 666 uit! En voor het douchen bracht ze 1,50 in rekening!
Uiteindelijk viel ik weer in slaap. De volgende ochtend bleek de oude vrouw een gezellige kletser. Wel probeerde ze me nog met bedorven sinaasappelsap te vergiftigen. Maar dat had ik naar 1 slok al door. Daarnaast zat bij vertrek alles wat in mijn linker achtertas had gezeten opeens in mijn rechter achtertas en andersom. Waarschijnlijk om te laten zien dat haar macht groot was, maar dat ze me gespaard had.
Of is het misschien beter dat ik niet meer alleen op vakantie ga? Wordt het me allemaal teveel?
Na deze overnachting zijn de volgende duidelijk minder hectisch verlopen. Ik ben nog wel een keer door het bed gezakt. En ik was in een stadje, Hardheim, waar de twee naast elkaar gelegen hotels zuchtend en steunend op mijn verzoek om een kamer reageerden. Één wilde de kamer nog net laten zien. De ander zelfs dat niet. Na aanbellen kwam er een hoofd uit het raam. Kamer? Oké dan. Eerst zien? Hmm, de buren hebben ook kamers, of anders is er wel een hotel 3 kilometer verder op. Tjuus, hoofd weer naar binnen. Uiteindelijk ben ik maar 3 kilometer verder gegaan.
Mijn huidige onderkomen voor de rustdag: 'Die Katholieke Akademie für Berufe im Gesundheits- und Socialwesen in Bayern e. V.'. Waar die e. V., voor staat, geen idee.