Cijfers tot de Victoria watervallen, Zambia

Voor de cijferfreaks het overzicht tot nu toe. Het zijn de gegevens tot aan de Victoria watervallen bij Livingstone, Zambia (Hans’ cijfers, tenzij anders vermeld):
Gefietst: 5200 kilometer
In de truck: Gwen 455 kilometer, Hans 105 kilometer
Gemist: Addis Abeba – Moyale (grens Ethiopie-Kenia) ongeveer 800 kilometer
Kenia in zijn geheel ongeveer 1000 kilometer
Lilongwe-Victoria Falls ongeveer 1100 kilometer
Totale tijd op fiets: 268 uur en 41 minuten
Gemiddelde snelheid: 20,24 kilometer/uur (Dat gaat niet helemaal goed, gemiddelde keer aantal uren is ruim meer dan 5200 kilometer. Het zijn Afrikaanse cijfers zeg maar.)
Langste dag: 8 uur en 32 minuten (langste dag is nog steeds dag 1)
Snelste dag: 29,5 gemiddeld
Langzaamste dag: 12,9 gemiddeld
Hoogste snelheid: 59,5 kilometer/uur
Langste afstand op één dag: 169 kilometer

Als we uitgaan van een totale lengte van de Tour d’Afrique van 12.000 kilometer dan laat een snelle berekening zien dat we nog 12.000-5200-105-2900=3795 fietskilometers hebben te gaan. Dat is niet niks, vooral omdat het in een kleine maand moet gebeuren. In Botswana wacht er een etappe van meer dan 200 kilometer. We duimen nu al voor wind in de rug.

Het is eigenlijk tegen de afspraken met Gwen (steeds om en om een verslag schrijven), maar nu ik jullie toch spreek kan ik nog snel wat informatie kwijt die ik vorige keer was vergeten.
We zijn niet, zoals gepland, met de trein van Lusaka naar Livingstone (Victoria watervallen) gegaan. Volgens de info in Lusaka bij het treinstation waren de sleepers komen te vervallen. Er waren alleen nog maar de harde stoelen van economy-class. Bovendien deed de trein er 36 in plaats van 18 uur over. Dat is voor 500 kilometer minder dan 15 kilometer per uur. Zelfs op de fiets gaan we nog een stuk sneller. Wie durft er nog over de NS te klagen.

De kanotocht op de Zambesi hebben we overleefd. Slechts één keer achterstevoren in een stroomversnelling terecht gekomen. Een nijlpaard op een meter of vijf gepasseerd, de gids schrok er een beetje van. Geen krokodil gezien, maar dan zijn ze natuurlijk op hun gevaarlijkst. Een kilometertje voor de Falls verlieten we het water. De opstijgende nevel van de watervallen was als een dreigende waarschuwing al duidelijk zichtbaar.
(Gwen draait zich nu om in bed. ‘Je bent toch niet nog een stuk aan het schrijven.’ Wat een wantrouwen. Ik ga maar eens afsluiten, tot over een tijdje. Hans)