Verwarring in Windhoek

Ondertussen zijn we alweer in Windhoek, de hoofdstad van Namibië aangeland. Misschien nog daas van de vele fietskilometers die we de afgelopen dagen hebben weggewerkt kunnen we onze indrukken nog niet zo goed plaatsen. Het is veruit de rijkste, meeste westerse stad die we tot nu toe hebben gezien, maar op straat werden we al binnen tien minuten serieus belaagd door een stel zakkenrollers. Gelukkig lette Gwen goed op. Medefietsers vertelden dat ze al minstens vijf keer de ritsen van hun rugzak hadden moeten dichtdoen. ’s Avonds op straat schijnt het niet bij zakkenrollen te blijven, dan gaat het er gewelddadiger aan toe. In een museum leek de bewaking samen met de kassier een wisseltruc te willen uithalen toen ik voor mijn toegang betaalde. Politiek is het ook niet eenduidig. Op zoek naar de toeristische highlights kom je via de Fidel Castro straat in de Robert Mugabe straat waaraan alle belangrijke overheidsgebouwen liggen. Ertussen staat het ‘Reiterdenkmahl’, een gedenkteken voor de Duitsers die zijn omgekomen tijdens een uitroei missie tegen de oorspronkelijke bevolking die aan het begin van de 20ste eeuw in opstand was gekomen. Ergens buiten het centrum schijnt er een Herman Göring straat te zijn, maar dat is dan de vader van de bij ons bekende zoon.

Windhoek centrum

Afrikaans, de taal die tot het begin van de 20ste eeuw werd beschouwd als een dialect van het Nederlands, is hier veelal de voertaal. In Zuid-Afrika was de taal sterk geassocieerd met de apartheid en de blanke onderdrukking, hier spreken veel zwarte mensen ook onderling Afrikaans.
Ter nadere informatie voor degenen die misschien niet gelijk alles kunnen plaatsen: Namibië is tot het einde van de eerste wereldoorlog een Duitse kolonie geweest, daarna tot de onafhankelijkheid in 1990 een Zuid-Afrikaans protectoraat.

De afgelopen dagen weer door schitterende landschappen gefietst. Botswana heeft wel wat weg van onze polders. Plat, eindeloze rechte wegen, en veel wind. Het is overdag alleen een flink stuk warmer, en af en toe steekt er een olifant over. Via de Trans-Kalahari highway, een tweebaansweg, maar wel met goed asfalt, fietsten we richting Namibië. De Kalahari is overigens geen woestijn, zoals bijna iedereen denkt, maar semi-woestijn. Hele stukken kunnen er nog behoorlijke bomen staan, anders stukken groeien er vooral lage struiken. In Namibië kreeg het landschap wat meer variatie. Af en toe een rivierdalletje, overigens wel volkomen droogliggend, en een enkele berg in de verte. De begroeiing nam zienderogen af, iets voorbij Windhoek komen we waarschijnlijk in de echte woestijn.

We hebben bij aankomst in Windhoek snel het Tour d’Afrique kamp achter ons gelaten, en toevlucht gezocht in een lekker hotel in het centrum van de stad. Eventjes bijkomen van al dat gefiets. Op de langste dag sinds Maun (Botswana) bleef de teller staan op ruim 210 kilometer, de afgelopen vijf dagen hebben we totaal bijna 850 kilometer afgelegd. Weliswaar meestal met een windje in de rug, en pas op het laatst weer wat fikse heuvels, maar toch vermoeiend genoeg.
Naast dat we vonden dat we wel wat verwennerij verdiend hadden bleek het TDA kamp niet voor de eerste keer een dikke onvoldoende te scoren voor locatie. De afstand kamp stad was minstens 10 kilometer. Naast de locatie valt er nog wel meer op te merken over onze kampeerplekken. Duncan, de hoogste baas van de staf, heeft al meerder malen hele mooie kampen aangekondigd, bij aankomst bleek het vaak nogal tegen te vallen. Twee douches voor ruim tachtig man is niet echt ruim. Lauw water, lees niet echt steenkoud, is bijna altijd het hoogst haalbare. Komisch waren de aangekondigde zwembaden. Die bleken tot nu toe allemaal voorzien van een laag wit schuim, of fanatiek rondzwemmende kleine zwarte beestjes, of een chemisch kleur groen die pijn deed aan de ogen, of een combinatie van deze eigenschappen. Ik heb me nog niet in het water durven wagen.

Naast het fietsen is er nog een toeristische activiteit die we kunnen vermelden. In Maun hebben we met een klein vliegtuigje een vlucht gemaakt boven de Okavango-delta. Omdat we als fietsers per definitie als milieu vriendelijk te boek staan dachten we dit wel te kunnen maken. Toch werden we gestraft. Twee mensen, waaronder Gwen, werden heel misselijk, de rest op één na (en dat was ik niet) was ook heel blij dat na 45 minuten de landing werd ingezet. Gelukkig nog wel veel gezien vanuit de lucht. Vooral veel olifanten, zelfs in het water, giraffen, zebra’s en wat dies meer zij.

KUNNEN WE AL EEN BEETJE FIETSEN?
Matig zou ik zeggen, maar dat is al een stuk beter als toen we begonnen in Egypte.
Voordat we vertrokken had ik een fantasie. We waren natuurlijk niet zo goed getraind, en onze fietsen zijn niet echt van de snelste soort. Maar waarom zouden we, als we er na een maandje fietsen goed inzaten, niet eens een dagje per ongeluk als eerste over de streep kunnen komen. Gewoon een beetje stevig doorgefietst, niet al te veel cola-stops gehouden. Ik had voor de gelegenheid zelfs al een quote bedacht ‘Ach, we moesten toch die kant op’, vrij naar Sjaak Swart begin jaren 70, of was het eind jaren 60. Eenmaal in Egypte had ik al voor de buitenwijken van Cairo door dat het realiteitsgehalte van mijn droom absoluut nul was. Met een stadsfiets als winnaar op de Alp d’Huez aankomen was waarschijnlijker. De enige andere deelnemers die we een beetje konden bijhouden was een groepje mannen van boven de zestig. Helaas vertrokken die meestal ruim voor ons, zodat wij bijna altijd helemaal achteraan bungelden. Waarbij we dan wel kunnen zeggen dat wij zo goed als alles gefietst hebben, als we er waren, terwijl een behoorlijke groep regelmatig gebruik maakte van de truck.
Vanaf de herstart in Arousha, Tanzania konden we wat beter meekomen. Het steeds maar blijven fietsen, en niet voor de truck kiezen, bleek zich uit te betalen. Ik zou zeggen dat nu driekwart van de groep nog sneller gaat, maar de sweep zien we nog maar sporadisch. De racers blijven van een heel andere orde. Wij reden de langste etappe van 210 kilometer met een gemiddelde van 25,8, exclusief al onze pauzes. Goede expeditierijders, in een pelotonnetje, wat heel veel scheelt, deden het met 29 gemiddeld. Jos, de aanstaande winnaar van de race, reed een gemiddelde van ik geloof 33, merendeels in zijn eentje, en zelfs nog inclusief pauzes. In aankomsttijden betekent het snelheidsverschil dat Jos meestal om een uurtje of één binnen is. Wij komen zo rond een uurtje of vier aankakken.

AFRIKA
Ook nog wat over Afrika dan maar, als ik hier toch zit. Deskundigen zeiden het altijd al, ik kan het nu alleen maar beamen. Afrika mag je niet als één geheel beschouwen, zomaar identificeren met hongersnood, burgeroorlog en meer van dat soort ellende. Afrika is enorm divers. Dat het boven de Sahara anders is dan eronder zal zelfs de meeste oppervlakkige krantenlezer wel weten. Maar de verschillen tussen Tanzania, Malawi, Zambia, Botswana en Namibië zijn ook enorm. Gwen merkte op dat het leek dat in Tanzania op het platteland de mensen gekleed waren in wat wij in de Leger des Heils bak storten, terwijl in Malawi de mensen op hun beurt in de afdankertjes van de Tanzanianen lopen. Zambia was weer een stuk rijker dan Tanzania. Botswana en Namibië hebben hun problemen, neem alleen al het feit dat 40% van de bevolking HIV-positief is, maar de steden en stadjes zien er rijk en goed ontwikkeld uit. De doorsnee supermarkt doet echt niet onder voor onze Albert Heijn, de huizen en de auto’s zijn goed onderhouden, de meeste mensen zitten netjes in de kleren. Namibië en nog is sterkere mate Botswana worden vaak gepresenteerd als Afrikaanse succesverhalen waarvoor te weinig aandacht is. Als kanttekening zou ik willen opmerken dat ze een redelijk bevoorrechte positie hebben. Beiden hebben minder dan twee miljoen inwoners terwijl de toeristendollars binnenstromen, in Botswana wordt bovendien op grote schaal diamand gedolven.

AFZIEN
Als laatste een stukje om jullie te laten voelen hoe zwaar we het wel niet hebben. Ik had de dag van 210 kilometer al genoemd. Drie dagen voor deze dag lag ik nog in ons tentje boven op mijn lakenzak omdat het te warm was om erin te kruipen. Twee dagen later lagen we al in de aan elkaar geritste slaapzakken wanhopig naar wat extra warmte bij elkaar te zoeken. De dag van de 210 kilometer lag er ’s ochtends ijs op onze tent, net als op mijn fietszadel. In de tent maten we drie graden. ’s Ochtends om kwart voor zeven op de fiets, het eerste uur vroren m’n vingers er zowat af. Toen kwam de zon pas goed op gang, vanaf negen uur was het weer zweten in de hitte.
Als nagekomen bericht nog een hard cijfer om het afzien te staven. Vijfentachtig kilo woog ik toen ik vertrok. Net even snel op een weegschaal in een winkel gaan staan. Vijfenzeventig kilo is er nog over van mij. Gwen bleek nog op bijna hetzelfde gewicht te zitten. Dat lijkt sowieso een trend onder de rijders, over het algemeen vallen de mannen veel meer af dan de vrouwen. Dus middelbare mannen met een buikje: hup op de fiets, trap een kleine 10.000 kilometer weg, en opgelost is het probleem. (Hans)
PS: Er zijn weer nieuwe foto’s. Zambia en Botswana maar liefst. Het niveau lijkt een zekere fotografeermoeheid te illustreren. Vanaf nu gaan we weer heel erg ons best doen.