Elephant Highway

We zijn aangekomen in Maun, Botswana na vijf fietsdagen vanaf Livingstone, Zambia waar we ons weer bij de groep voegden na een korte “vakantie”. De naam van dit traject (dat nog tot aan Windhoek, Namibië zal duren) is Elephant Highway. Veelbelovend qua naam, maar tot nu toe waren het vooral lange saaie dagen. De eerste nacht hoorden we wel olifanten trompetter (wat behoorlijk eng is als je in je tentje ligt), maar dat kon wel van vijf kilometer verderop komen vertelde de deskundige de volgende ochtend. De volgende dag sliepen we in een bushkamp naast de olifantendrollen, maar ook die dag zagen we slechts wat Sabel Antilopen in de verte en een paar dooie slangen op de weg. Gelukkig werd ons geduld op de derde dag beloond en stonden er eindelijk olifanten langs de weg.

De instructies waren “rustig blijven” en “langzaam terugtrekken als ze met hun oren gingen flapperen”, maar was dat flapperen nu echt flapperen of wuifden ze zich koelte toe? Onze olifanten bleven kalm een vijvertje leegdrinken, maar we hoorden verhalen van medefietsers waar de olifanten wel wat gedreigd hadden.

Naar mate we dichter bij Maun kwamen zouden er ook steeds meer leeuwen zitten. Niet iets om graag op de fiets tegen te komen lijkt me. Ook een reden om 's nachts heel voorzichtig de tent uit te gaan om te plassen! Ter geruststelling werd door de leiding gemeld dat toen er vorig jaar leeuwen op zes kilometer van het kamp waren gesignaleerd de rangers dit netjes waren komen melden.

Botswana lijkt op het eerste oog een stuk rijker en ontwikkelder dan de vorige landen waar we doorheen kwamen. In de supermarkten is van alles te krijgen, we vonden zelfs een zakje Venco muntdrop in de lokale Spar en er moest voor het plastic zakje worden betaald, ook een teken van ontwikkeling. Met maar 1,6 miljoen inwoners is het ook behoorlijk leeg. Het aantal keren per dag dat we zwaaien en hallo zeggen is behoorlijk beperkt, van verveling zeggen we af en toe de koeien en ezels onderweg maar vriendelijk gedag.


Gisteren was de weg bezaaid met “armourplated crickets” (gepantserde krekels?). Lelijke jongens tot wel vijf centimeter groot die zich bezighielden met het opeten van platgereden soortgenoten (zodat ze zelf ook weer platgereden konden worden) een erg onsmakelijk gezicht!

Omdat we zulke lange afstanden maken (de laatste twee dagen waren bijvoorbeeld net boven de 170km) en de reis bijna ten einde is, nog maar drie weekjes te gaan) moest ik voor het eerst aan werk denken op de fiets. Zouden er al nieuwe bermbevers zijn gevonden? Is de financiering van Heijplaat eindelijk rond? Bij de meesten leeft volgens mij het besef dat het bijna voorbij is. Drie weken is natuurlijk ook een behoorlijke “vakantie”, maar wel een die te overzien is, terwijl de vier maanden aan het begin eindeloos leken. Een zekere weemoed maakt zich van de meesten meester. Fijn dat het bijna aan het einde is, maar daarmee is het avontuur dan ook wel meteen voorbij en zal het gewone leven weer moeten beginnen.

Net niet in de prijzen
Om de boel een beetje leuk te houden worden er door de organisatie af en toe prijzen uitgereikt. Natuurlijk bij etappe-winst voor de racers, maar ook de best gekostumeerde op het feestje of de “gemiste afslag-prijs”.
In Livingstone hadden we samen met Kerri en Jo ervoor gekozen om niet op de “met wijn en kaas de rivier af-cruise” te gaan maar op de zogenaamde “booze-cruise”. Een boottochtje met zonsondergang op de Zambezi met BBQ en onbeperkt drinken. Het was enorm gezellig en bij terugkomst in het kamp gingen we vrolijk door in de bar. Toen Hans en ik vanuit de bar naar de tent strompelden bleken we Zuid-Afrikaanse buren gekregen te hebben die op weg waren naar een bruiloft ergens een eind verderop. We werden uitgenodigd om ook nog even gezellig bij hen aan te schuiven voor een borrel en met name ik schijn erg vrolijk geweest te zijn. Zo vrolijk dat ik de volgende dag tot weinig meer in staat was dan brak bij de tent zitten terwijl Hans een helikoptervlucht boven de watervallen maakte.
Groot was mijn teleurstelling dat toen twee dagen later de prijs voor “luidruchtigste nachtbrakers” naar Kerri en Jo ging en ik niet eens een eervolle vermelding kreeg. De dames besloten echter dat ik ook best een prijs verdiend had, zodat ik in de gewonnen chocolade mocht delen. Gezien het nog te fietsen programma denk ik dat ik de booze-cruisen tot Kaapstad maar oversla. Al hebben we in Windhoek natuurlijk wel weer twee rustdagen..... (Gwen)