Spijbelen

Vanochtend toen we de collega-fietsers uitzwaaide voelde het een beetje als spijbelen, we blijven nog een dagje langer in Lilongwe en reizen dan in eigen tempo naar Zambia toe. Het vooruitzicht van de komende lange fietsdagen (vandaag 145km, morgen zelfs 195km), een voortdurende (fiets)vermoeidheid van Hans en de wetenschap dat we nog anderhalve maand voor de boeg hebben deed ons besluiten om maar weer even “vakantie” te nemen.
We zijn op zo’n punt tijdens de reis dat we het gevoel hebben al een hele tijd onderweg te zijn, maar ook nog een heel eind moeten (en in kilometers klopt dat ook). Het zelfde gevoel leeft bij een groot gedeelte van de groep. Sommigen gaan extra hard fietsen om “er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn”, een ander telt de dagen (nu 36) totdat hij zijn vrouw weer in Kaapstad in de armen kan sluiten en een derde schrijft een klagerig stukje op een weblog. Kortom, het enthousiaste sprankelende van de eerste weken is er een beetje af. Ik verwacht dat het vanaf Victoria Falls (over een dag of 10) wel weer beter zal worden, het eind is dan in zicht, het doel bijna bereikt. De komende twee weken zullen meerdere groepsleden net als wij dan ook even een paar dagen ertussenuit gaan om hopelijk verfrist weer terug te komen.

Wij kunnen onze fietsmoeheid gelukkig omzetten in een stukje reizen door Afrika en proberen meer zien dan de weg en de berm waar een groot deel van Afrika tot nu toe uit lijkt te bestaan.
Ons plan is om morgen naar Chipata in Zambia te reizen (met de minibus naar het laatste stadje in Malawi, dan een gedeelde taxi naar de grens, en dan nog busje) en de volgende dag door naar Lusaka (de hoofdstad). Hans wil dan heel graag met de trein doorreizen naar Victoria Falls, maar de informatie die we daar nu over hebben is wat beperkt dus het is onduidelijk of dat gaat lukken. Aansluiten bij de groep kan weer in Lusaka (als de trein niets wordt) of in Victoria Falls waar we sowieso al twee rustdagen zouden hebben.(Gwen)