Gebeten

Ik ben weer thuis. Dinsdagavond vanaf Istanbul gevlogen. De trein werd te begrotelijk, te langdurig, en bovendien was het onduidelijk of en hoe mijn fiets mee zou kunnen. In drie uur was ik weer in Amsterdam. Best een handig ding, zo’n vliegtuig. Maar fietsen is leuker.

Net als toeval, zie de vorige bijdrage, bestaat ironie ook.

Als ik me over één ding van te voren zorgen had gemaakt dan was het over agressieve, bijtende honden. Het was de reden om af te zien van een mogelijk dagje Roemenië. In Bulgarije ben ik een stuk of vier keer achtervolgd, maar het bleef bij blaffen. In Turkije ook nog twee keer lastiggevallen door mee rennende blaffers, rothonden is misschien een beter woord.

Ik had mijn angst al bestempeld als overdreven. Gaat het de laatste avond in Istanbul alsnog mis. Niet op de fiets, maar nota bene lopend.

Een zwerver zat met drie honden langs de weg. Twee andere voetgangers zag ik er al met een grote boog omheen lopen. De honden bleven rustig liggen. Toch liep ik er ook maar met een boog omheen. Toen ik de eerste hond was gepasseerd keek ik naar de volgende honden. Opeens voelde ik een beet in mijn hand. Niet heel hard, ook achteraf was het meer gevoelig dan dat het pijn deed. Ik zag slechts een rode streep, geen bloed of een open wond. Ik schold de hond uit, keek kwaad naar de zwerver, die half lachend reageerde, en liep daarna maar weer verder.

’s Avonds op internet gekeken, en Gwen gebeld of ze in bij de huisarts navraag wilde doen. De huisarts moest overleggen met de GGD, maar uiteindelijk was het dwingende advies om al in Istanbul mijn eerste anti-hondsdolheid prik te halen. Hondsdolheid komt voor in Turkije, en zelfs van een lik van een besmet beest kun je het krijgen. Los van het feit dat ik überhaupt nog niet zo’n zin heb om dood te gaan, als het virus eenmaal in je zenuwstelsel zit is dat zo goed als onvermijdelijk, rabiës is niet de prettigste manier om aan je einde te komen.


Daar ging mijn laatste ontspannen dag in Istanbul. Ik had net zo’n heerlijk dagritme gevonden. ’s Ochtends relaxed ontbijten en een beetje kletsen met medehotelgasten of het personeel. Uurtje of twee drie aan bezienswaardigheden besteden, weer terug naar het hotel voor lezen of tv kijken, wat dan snel een middagdutje werd. Tegen de avond de stad in voor een wandeling en eten. Ik voelde me perfect uitgerust.

Het ziekenhuis bleek gelukkig gemakkelijk te vinden. De vaccinatie in Turkije was helemaal gratis. Voornaamste bijverschijnselen: koorts en lamlendigheid. Koorts heb ik niet gevoeld, lamlendigheid als in grote vermoeidheid zeker. Van de Turkse artsen mocht ik geen te grote fysieke inspanningen doen. En ik mocht niet douchen. Het Engels van de Turkse artsen was te beperkt om uit te leggen waarom ik de douche moest vermijden. In Nederland vonden ze de douche regel maar vreemd. Totdat Gwen teveel begon te protesteren heb ik me er toch maar aan gehouden.

Als reisbegeleider in Indonesië waarschuwde ik altijd voor honden, katten en vooral de apen in de tempels op Bali. Als die je beten moest je 20 injecties rondom je navel om hondsdolheid te voorkomen, zo vertelde ik. Vertrouw niet alles wat de reisbegeleider vertelt. Normaalgesproken had ik in Nederland nog vier vervolginjecties moeten halen. Maar omdat ik 3 jaar geleden voor de tocht in Afrika al ben ingeënt hoef ik er nog maar één te halen. Gewoon in mijn arm, hoe ik in hemelsnaam bij die navel ben gekomen is me een raadsel (Ik lees nu op de Engelstalige wikipedia dat dit de oude behandelingsmethode was, het vertrouwen in reisbegeleiders is weer hersteld.). Bijkomend voordeel is dat ik na de tweede prik gelijk weer voor 3-4 jaar gevaccineerd ben. Voor hondsdolheid betekent dat geen echte veiligheid, maar dat je na een verdachte beet wat meer respijt hebt voor de eerste injectie omdat je al weerstand tegen het virus bezit.

Als laatste advies hoorde ik dat je voor echte zekerheid het dode beest op hondsdolheid moet laten onderzoeken. Dat was dan weer net te moeilijk. Eerst die hond doodslaan, probleem met de zwerver en de andere honden. In het hotel of bij de incheckbalie van Transavia waren ze waarschijnlijk ook niet enthousiast geweest als ik daar met een dode hond was komen aanzetten.

PS: De aanvullende injectie in Nederland gehaald. Kosten 84,50. Misschien dat de verzekering het (gedeeltelijk) terugbetaald. In Turkije was het gratis, ook voor buitenlandse toeristen. Als ik de complete reeks had moeten hebben (totaal 5 injecties) was op en neer vliegen naar Turkije misschien wel kosteneffectiever geweest.
Ik meldde het opmerkelijke prijsverschil bij de doktersassistente. 'O, ik dacht dat het (de zorg) bij ons beter was' was haar reactie. Niet alles is beter bij ons.