Het nieuws uit Soedan

Afgelopen week was Soedan in het nieuws met de schooljuffrouw die een teddybeer Mohammed had genoemd, of tenminste haar leerlingen hadden dat gedaan.
Ik vroeg me af wat ik in de loop van de jaren voor nieuws heb opgevangen over Soedan. Dat is niet zoveel. Ik me herinner de zich steeds maar voortslepende burgeroorlog tussen het Islamitische noorden en het Christelijke zuiden. Osama Bin Laden woonde er een poosje. Na de aanslagen op de Amerikaanse ambassades in Kenia en Tanzania liet Clinton als vergelding in Khartoum een fabriek voor chemische wapens platgooien. Later bleek, naar alle waarschijnlijkheid, dat de fabriek geen wapens maar medicijnen fabriceerde. En dan is er natuurlijk nog Darfur.

Een paar jaar geleden gaf ik als vrijwilliger Nederlandse les aan vluchtelingen. Één van mijn leerlingen was een Soedanees. Een boomlange zwarte man, hij speelde niet onverdienstelijk basketbal. Hij maakte de indruk dat hij het wel zou redden in Nederland. In Soedan was hij advocaat geweest, in Nederland was hij al begonnen aan een rechtenstudie. Als ik hem bezocht in zijn benedenwoning in de Spaarndammerbuurt, bepaald niet de rijkste buurt van Amsterdam, kwamen regelmatig landgenoten van hem over de vloer. Die traden hem tegemoet alsof hij van een hogere stand was. Alle egards werden door hem op vanzelfsprekende wijze in ontvangst genomen. Terwijl we samen in de huiskamer de Nederlandse oefeningen zaten door te nemen richtte het bezoek voor hem de tuin in, keurige nette rijtjes van gele en rode sierplantjes. Of deed de afwas in de keuken, en kwam daarna thee brengen. Het intrigeerde me nogal. Was het een positie die hij in Soedan had verdiend, of had hij misschien gunsten te vergeven. Ik probeerde het fijne van de verhoudingen te achterhalen, maar de Soedanees beantwoordde mijn vragen met niet meer dan vage bewoordingen en glimlachen.

Op TV lieten ze beelden zien van de demonstratie in Khartoum. Men vroeg een strenge straf voor de schooljuffrouw. In de krant las ik zelfs dat men executie eiste. Op TV kwam een man in beeld die zei: ‘Het Westen moet ophouden steeds onze profeet te beledigen’.
Een verbintenis leggen tussen een enkele schooljuffrouw en het hele Westen, dat lijkt belachelijk. Maar hoeveel westerse mensen zouden niet denken bij de tv-beelden: ‘zie je wel, gestoord die moslims’. Terwijl dat ook alleen gebaseerd is op de uitspraak van één man.
Het is moeilijk in te schatten welk belang je aan de berichten moet hechten. De TV en de krant helpen je hier niet echt bij. Was die demonstratie een mars van tienduizenden die alle verkeersaders in Khartoum blokkeerden, schreeuwend ‘doodstraf nu’, auto’s die spontaan mee claxonneerden, mensen met gebalde vuist uit de ramen? Of stond er misschien een groep van nauwelijks honderd man naast de ingang van de drukste markt in Khartoum, waar mensen geïrriteerd met hun volle boodschappentassen doorheen liepen? Enige nadere duiding was op zijn plek geweest. Nu gaat iedereen het zelf invullen, waarschijnlijk precies volgens het idee dat hij toch al had.
Over ruim anderhalve maand fietsen we door Soedan. Niet dat ik het idee heb dat dan alles opeens duidelijk zal zijn, verre van dat. Maar ik ben reuze benieuwd wat onze indrukken zullen zijn.

O, ja, we hebben ook nog gefietst. Het is dat we dit weblog bijhouden, anders waren we waarschijnlijk helemaal niet opgestapt, maar lekker binnen bij de warme cv gebleven.

Onderweg, meerdere gevallen bladeren.

Ik had mijn fietsstuur anders gezet, een stukje hoger, en meer naar me toe. Dat reed gelijk een stuk comfortabeler, meer alsof je op een tourfiets zit. Maar voor de lichte pijntjes achter mijn knie en bovenin mijn rug maakte het niets uit. Die kwamen gewoon weer na een uurtje fietsen, en verdwenen toen ik afstapte.
(Hans)

Overzicht dag -41:
Van: Thuis
Naar: Rondom Zeist
Aantal kilometers: 39 km (Hoe durven we het te melden.)
Tijd op fiets: 1 uur 56 minuten 40 seconden
Gemiddelde snelheid: 19,9
Temperatuur min en max: Viel eigenlijk best wel mee.