woensdag 23 januari 2008

Aangekomen in Soedan + resume Egypte

We zitten vast in Wadi Halfa, Soedan, de plek waar we na de boottocht over het Nassermeer zijn aangekomen.
De trucks die ons begeleiden moeten met een andere boot komen. Die is een stuk langzamer, daarom lieten de trucks ons al twee dagen voor ons vertrek uit Egypte in de steek. De truck-boot is echter nog steeds niet aangekomen. Het schijnt dat bij stevige wind ze ergens het anker uitgooien, en wachten op betere tijden. Het heeft de afgelopen dagen inderdaad behoorlijk gewaaid. Eigenlijk hadden we vanochtend al moeten vertrekken, maar tot op heden nog geen spoor van de trucks. In de trucks zitten ook de meeste van onze spullen die we niet dagelijks nodig hebben. De instructie was alleen het hoogst noodzakelijke voor twee dagen mee te nemen. Door de schone onderbroeken etc. zijn we nu een beetje heen. Gelukkig dat we in Egypte al goed op dit soort zaken hebben kunnen trainen.

Alvast wat eerste indrukken van Soedan. De douane afhandeling was onovertroffen. Iedereen op een rij met zijn bagage. Dan een sticker op elk stuk bagage. Daarna de douane hal weer uit waarbij twee douanemannen een kruisje op elke sticker zetten. En dat was de controle. Waterdicht, komt niets doorheen zonder sticker met een kruisje erop.
Gisteravond keek heel Wadi Halfa Egypte-Kameroen voor de Afrika-cup, tenminste de mannen. Er was geen vrouw te bekennen. Alle cafe's aan het centrale plein hadden rijen stoelen neergezet. Iedereen was totaal op de hand van Egypte. Sommmigen zo uitbundig dat je niet zou vermoeden dat je in een drooggelegd land bent. 4-2 voor Egypte is het geworden hoorden we vanochtend.
Het stadje is zeer ruim opgezet, tussen de huizen niets dan zand. Auto's kiezen meestal de kortste weg, asfalt laten ze voor wat het is.
Asfalt? Ja, er is asfalt. Iemand vertelde dat er vorige nog louter zand was. Mensen die vanochtend een stukje Wadi Halfa uitgingen stuiten echter al snel op de overgang asfalt-zand
Laatste indruk want de verbinding gaat steeds gekker doen: er is internet, bewijs is met deze post geleverd, en bijna iedereen loopt met mobieltjes rond.

Nog snel het op de boot gemaakte bericht erbij plakken:

Resumé Egypte

We zitten op de boot naar Soedan. Lekker, even wat anders dan fietsen. Ons was door de organisatie chaos en een enorme hoeveelheid bagage en passagiers beloofd. Daarom konden we er niet vroeg genoeg bij de boot zijn. De chaos bleek wel mee te vallen, evenals de hoeveelheid passagiers en bagage. Een uur of elf stonden we bij de boot, een uurtje later waren de 70 fietsen en alle bagage geladen. Nu is het wachten tot vier uur op het vertrek. De tocht gaat over het Nassermeer. Onderweg zouden we de tempels van Abu Simbel nog kunnen zien, maar ik vermoed dat het dan al donker zal zijn. Morgenvroeg ergens tussen tien en twaalf komen we aan. Inshallah. Dan gaat de ware beproeving beginnen. De Chinezen, waarover we het hadden in eerdere bijdragen, zijn volgens de laatste berichten alleen aan het asfalteren tussen Dongola en Khartoum. Dongola, daar komen we pas na zes dagen zand- en gravel fietsen aan.

Egypte is achter de rug. De eerste van tien landen.
Na de eerste dag kregen we de indruk voor een schier onmenselijke opgave te staan. Na acht en een half uur op de fiets waren we net voor zonsondergang binnen. Bijna de hele dag hadden we heuvel op tegen de stormwind in moeten rijden. Soms haalden we zelfs in een groepje nauwelijks tien kilometer per uur.
Als ware professionals rijden we met hartslagmeters. Mijn ideale hartslag voor duurinspanning is 140 of minder. Toen ik een keertje keek stond mijn hartslag op 172, andere keren nog steeds ergens in de 160. Alsof je aan een stuk door een eindsprint aan het doen bent.
We zetten de tent op in het donker, het werd heel snel koud, konden achteraansluiten in de rij van zeventig man sterk voor het eten. In de tent kon ik nog net denken ‘hoe gaan we dit in hemelsnaam overleven’ voordat we om half acht ’s avonds uitgeput in slaap vielen. Tegen de koude had ik mijn thermo-underware aangetrokken. Zeg maar het vroegere borstrokje en lange onderbroek, maar dan met lange mouwen, en van een volgens de laatste technologie gemaakt stofje. Als je het uittrekt knettert het aan alle kanten. De eerste vier dagen zouden ze niet meer uitgaan. Daarna kon ik ze zo’n beetje afpellen voor de eerste koude douche en wasbeurt in vier dagen.
De dagen na dag één bleken gelukkig wel iets gemakkelijker te zijn. Langs de Rode zee hadden we meestal een stevige rugwind. Toch komt elke dag nog steeds op een gegeven moment de gedachte op ‘Shit, wat een kolere eind fietsen’. De hoop is dat dit moment steeds verder zal opschuiven, misschien zelfs helemaal zal verdwijnen. Ik heb al mijn eerste twee uur van rijden zonder zadelpijn achter de rug. Geweldig gevoel! Het schijnt dat je kont zich kan aanpassen aan de constante marteling.
Dat de Tour d’Afrique een gemeenschap op zichzelf is gemakkelijk te bewijzen. ‘How is your ass today’ is een volkomen geaccepteerde conversatie starter.
Kamperen op campings in Egypte zou ik niemand aanraden. Gwen heeft er al over gehad. Op beide min of meer officiële campings waar we verbleven trok bijna geen enkele wc door. Wat een mannetje of tachtig in één overnachting dan kan aanrichten is niet in woorden te vatten. Als ik binnen een straal van drie meter kwam van een toiletdeur begon ik te kokhalzen, verdergaan zonder braken was onmogelijk. Dan waren de desert-camps, waar je met een schepje een gat graaft en daarin alles deponeert om het vervolgens af te dekken, een stuk aangenamer.

(Een uurtje of vier later)
Ondertussen is het op de boot half zeven geworden. Twee en half uur na de geplande vertrektijd liggen we nog steeds aan de kade. Dat je niet voorbarig conclusies moet trekken is me eens te meer duidelijk geworden. De hoeveelheid spullen die de afgelopen vier uur op de boot is geladen tart elke beschrijving. En het gaat nog steeds door. Zelfs voor de stuurhut liggen de dozen opgestapeld. De ene na de andere totaal overladen truck komt aanrijden. Tientallen sjouwers brengen de spullen over onder constant geschreeuw. Af en toe wordt het echte ruzie. Naast ons liggen nog twee open boten. Die zijn ook helemaal volgestort. Soms letterlijk, de grote zakken worden zo van bovenop de vrachtwagens in het ruim gesmeten. Daarbovenop gaan weer dozen in alle mogelijke formaten, maar ook losse kruiken, en tafels, en alles wat je maar kan verzinnen. Ik heb al twee grote aquaria gezien, in beide zou een volwassen zeemeermin met gemak passen. Als er sprake is van enige planning dan valt die voor een leek in ieder geval niet te herkennen.. Waarschijnlijk gaan we de open vrachtboten achter ons aan slepen.
Opeens komen we in beweging. Maar op de kade staan nog minstens 5 overladen trucks te wachten. Zouden die op de volgende boot moeten wachten, over een week? O, nee, we gaan nu weer terug naar de kade.

Terug naar het resumé.
De harde cijfers:
Gefietst: 1012 kilometer
In de truck: 0 kilometer
Totale tijd op fiets: 46 uur en 14 minuten
Gemiddelde snelheid: 22,48 kilometer/uur
Langste dag: 8 uur en 32 minuten in het zadel (of staand vanwege de zadelpijn)
Snelste dag: 27,9 gemiddeld
Langzaamste dag: 15,2 gemiddeld
Hoogste snelheid: 52,1 kilometer/uur
Langste afstand op één dag: 169 kilometer

Wat we geleerd hebben de afgelopen tien dagen:
1. Als je denkt dat je naar beneden kunt schakelen, lichter kunt gaan rijden, doe dat dan.
2. Als je denkt dat je kunt eten, doe dat dan.
3. Vies is een rekbaar begrip

Uiteindelijk vertrok de boot om acht uur.
Gwen heeft een geweldig filmpje gemaakt van het laden. Wat je ziet ging van drie tot acht uur non-stop door. Nu maar hopen dat we het kunnen uploaden. (Hans)

Dat uploaden gaat hier zeker niet lukken. Houden jullie tegoed.
Tot over een dag of vijf (Dongola), of anders tien (Khartoum).

4 opmerkingen:

Unknown zei

Spannend hoor!
Het blijft elke keer weer een verrassing wat jullie nu weer te wachten staat.

ronald zei

Dag Gwen en hans,
Wat een mooie verslagen en foto's van schoonheid en afzien! Mijn midlifebarometer gaat er van schommelen.
Blijf schrijven, goede reis.

Anoniem zei

Hoi Gwen en Hans,
wat een mooie foto's van een geweldige zandbak. Hoe hou je het vol? Ik vertel aan familie, vrienden en kennisen van julie avontuur en dat roept vragen op zoals:
Wat eten jullie als je in het kamp komt (Kamelen?).
Hoeveel water neem je mee onderweg op een dag?.
Is het flessenwater of tapwater?
Hoe reageren de lokalo's?
Een aantal andere vragen die zijn al beantwoord in jullie verslag dus ik geef ik steeds jullie "adres".
Veel succes en het is steeds spannend om jullie avonturen te lezen.
Marja & Albert.

Anoniem zei

Dag Hans en Gwen,
Erg leuk om te lezen hoe jullie het hebben en natuurlijk geweldig deelgenoot te mogen zijn van het afzien in de woestijn! Wel jammer dat je uiteindelijk nescafe moet drinken onderweg! Heb van de mensen van de organisatie niets meer vernomen, misschien volgend jaar? Veel succes de komende dagen
Rodney (van edith)