EFI is ook niet alles

Okay, ik ben een slappeling, zaterdag na de lunch ben ik op de truck gestapt.

Omdat we een extra rustdag kregen bij aankomst in Soedan moesten we de afstand van 5 dagen in 4 dagen afleggen. Dat zou geen probleem moeten zijn omdat de chinezen heel Soedan aan het asfalteren zouden zijn. De eerste 40 km op de eerste dag was inderdaad ongeveer de helft geasfalteerd, maar de rest was stuiteren (over ribbels en rotsen, glijden (over zand en steentjes) of tot stilstand komen (in diep zand). De eerste dag waren we (natuurlijk als laatste) weer net voor donker binnen. Tent opzetten, eten, naar bed en om zes uur weer tent afbreken, ontbijten, fietsen. Dag twee was er helemaal geen asfalt (en wel weer 110km). Na 10 uur fietsen kwamen we weer net op tijd voor het avondeten aan. Op dit soort wegen is enige vorm van vering toch aan te raden (maar dat hadden ze in de fietswinkel dus niet gedaan, dus ik stuiterde de hele dag heen wen weer op de fiets.)
Het vooruitzicht om zo nog twee dagen door te brengen deed mij op dag drie besluiten om na de lunch maar op de truck te stappen (voor de laatste 50km) in de hoop dat ik dan tussen tent opzetten en avondeten nog een uurtje tijd zou hebben om te relaxen (het moet toch een soort van vakantie zijn, geen strafexpeditie). Hans, natuurlijk een echte bikkel fietste wel door. De truck (die ook moeite had om over de Soedanese “wegen” te rijden) was er uiteindelijk maar een uurtje eerder dan hij er was. Maar ik heb tenminste een half uurtje in de opgezette tent kunnen liggen, eindelijk vakantie! Die EFI (alles fietsen) ging ik toch nooit halen (Noord Kenia is vijf dagen stuiteren).



Door de woestijn fietsen was ook nog een belevenis op zich, vanaf het laatste woestijn-kamp moesten we al een soort van groep tussen twee bergen die in de verte lagen doorfietsen. De wegen in de woestijn zijn een beetje onduidelijk, er lopen altijd verschillende sporen alle kanten op (ik vermoed dat een Soedanees altijd de kortste route neemt). Er bleken ook nog eens drie bergen te zijn zodat een deel van de groep in de foute richting ging fietsen. Na een paar kilometer werden we door een zenuwachtige groep Soedanezen verteld dat we fout zaten en gingen we dwars door de woestijn (er was geen spoor meer te bekennen) weer de andere kant op. Het schijnt dat er een paar jaar geleden een groepje TdA-ers hier verdwaald is, maar wij zijn gelukkig allemaal teruggevonden.

Soedan tot nu toe: prachtige landschappen, overwegend heel vriendelijke mensen, vrouwen veel opener en vrolijker dan in Egypte. In dit deel van Soedan is de economie ook snel groeiend en de straten zijn vol met bellende Soedanezen en het lijkt in niets op wat je op TV over bijvoorbeeld Darfur ziet..

Nu dus een rustdag in Dongola, een levendig dorpje in Noord Soedan. We kamperen in de voormalige dierentuin (er schijnt nog een schilpad rond te lopen, maar die heb ik nog niet gezien). Het stromend water komt uit een slang ergens midden op het terrein, maar er is water!!!! Gisteren na aankomst konden we heerlijk badderen in de red-box. Best een leuk gezicht zo’n groepje mensen in een te kleine rode doos. De locals gluurden over de muren vrolijk mee (misschien heet het daarom de Dongola Zoo?).









Het is hier winter, vanochtend was het 6 graden in de tent (in de zomer is het ’s nachts 28 graden en overdag 45) maar zodra de zon er is wordt het voor ons in elk geval heerlijk weer voor eind januari (een graadje of 23 in de schaduw). Wij lopen er dan ook om z’n zomers bij, de locals hebben winterjassen aan en bontmutsen op.

Tot slot nog even kort wat antwoorden op de vragen:
Sinds de derde truck er is hebben we echte koffie!!!! Wel slap dat ze niets van zich hebben laten horen Rodney!
Als avondeten in het kamp is het rijst, spagetti of couscous met een prutje met vlees (wie weet of het kamelen zijn) tomatensaus en groenten. Verder zijn er de laatste dagen appels (uit Syrie) en waren er in Egypte mandarijnen.
Op de fiets hebben we 3 liter vloeistof, water (dat wordt behandeld met chloor) en FF (First of Fast Fuel) water met een poedertje.
De localo’s reageren van enorm enthousiast (de meesten) tot iets agressiever (stenen, een enkeling).

Morgen weer vijf dagen fietsen op weg naar Karthoum, de hoofdstad.

(Gwen)


Mentale toestand Hans: Fijn een dagje niet fietsen.
Fysieke toestand Hans: Koortslip (bijna voorbij), verstruikte duim omdat hij op de boot van de trap viel, verbrand voorhoofd (door het korte kapsel), ook een zere onderlip (zie toestand Gwen, maar veel minder erg), stijve knieën, zere kont (tijdens fietsen) en nog meer maar dat wil hij niet meer vertellen omdat ik nu vermoeid begin te kijken.
Mentale toestand Gwen: heeft er vrede mee dat EFI niet meer mogelijk is en gaat vooral genieten.
Fysieke toestand Gwen: Sinds enkele dagen in bezit van een enorm opgezwollen onderlip (zo goed gebotoxed volgens enkele groepsleden dat ik moet overwegen om de bovenkant ook te laten doen). Doktor Luke dacht aan een allergische reactie, maar de aangeboden pillen hielpen niets, dus ik hoop maar dat het vanzelf over gaat.