Hongaarse borden

De tweede fietsdag in Hongarije is in Tata geeindigd.
Tata, het liet ergens een verre klok met een onvindbare klepel luiden. Op de kaart zag ik opeens iets verderop Tatabanya liggen. 'De tovenaar van Tatabanya', Josef Kiprich, één van de meest populaire Feyenoorders ooit, zijn geboortegrond ligt hier maar een paar kilometer vandaan. Daar zitten we dan toch maar mooi bij in de buurt.
Maar terug naar de fietstocht. Hongarije lijkt een wat minder rijk land dan Slowakije. Misschen is de vergelijking niet helemaal eerlijk. Van Slowakije hebben we alleen de hoofdstad gezien, niets van het platteland.
Bratislava moet wel één van de meest excentrisch gelegen hoofdsteden zijn. Vijf kilometer naar het westen en je bent in Oostenrijk, twintig kilometer naar het zuiden en je bent in Hongarije.
Hongarije noem ik met opzet niet armoediger, maar minder rijk. De steden en de dorpen zien er over het algemeen redelijk goed verzorgd uit. Maar de kleinere wegen zijn bezaaid met gaten, afslagen zijn vaak ongeasfalteerd. Verder lijkt autobezit minder algemeen verbreid. Bij de bushaltes in de dorpen zien we steeds veel mensen staan.
Economisch mag Slowkije dan Hongarije overtreffen, op de ranglijst van onbegrijpelijke talen wordt dat ruimschoots goedgemaakt. Van het Slowaaks kon ik met mijn Russisch voor half-gevorderden nog vaak wel iets maken. Hongaars ontrekt zich aan elk begrip. Zelfs termen die je universeel denkt terug te vinden gaan hopeloos fout. Ik noem hotel, dat wordt szallas, restaurant etterem. Op een yoghurtje zag ik als wervende tekst staan 'extra nagy gyümölscdarabokkal!'. Natuurlijk gelijk genomen. (Even in Google translate gegooid, het resultaat: 'extra grote gyümölscdarabokkal'.)

Fietsen blijkt in Hongarije een avontuurlijke aangelegenheid. De voornaamste leverancier voor avontuur is de Hongaarse bewegwijzering. Bij de grens werd er gemeld dat de Donau-fietsroute (Eurovelo 6) in Hongarije aangegeven zou zijn. Er was nog een onderscheid tussen voorlopige route onderdelen, gele borden, en de definitieve route, groene borden. Maar bewegwijzerd naar Budapest fietsen zou geen probleem zijn. Dag één bleven we steeds maar zuid-westelijk gaan. Dat kon niet goed gaan, op een gegeven moment zag ik voor de auto's Wenen weer op de borden verschijnen. Dat was niet echt de bedoeling, daar waren we drie dagen geleden vertrokken. Toen verdwenen de fietsborden geheel. Op eigen inzicht probeerden we weer in de goede richting te komen. De Hongaarse overheid bleek nog een tweede val te hebben gezet voor de argeloze fietser. Het fietspad langs de drukke weg eindigde in the middle of nowwhere, op de eigenlijke weg gaven grote borden aan 'verboden te fietsen'.
Vandaag, dag twee, gaven we de borden een nieuwe kans. De eerste teleurstelling was dat we na lang ploeteren over gaten-asfalt en zandwegen op een perfect geasfalteerde rustige weg kwamen waar we het bord Györ 11 kilometer zagen. Daar waren we die ochtend vertrokken, alleen hadden wij al 20 kilometer op de teller staan. Later werden we door de borden een begraafplaats opgestuurd. Goedgelovig als we zijn gingen we het hek door. Helaas bleek er aan de andere kant geen uitgang te zijn, een waarlijk doodlopende weg. Weer een tiental kilometers verder wilde een bord ons door struikgewas, sloot en over een dubbele spoorbaan laten gaan. We hebben Tata gehaald, maar vraag niet hoe. Vanaf morgen vertrouwen we alleen nog de kaart.

KLAGEN HELPT
Inmiddels alweer een dag verder. We zijn in Esztergom, ooit de hoofdstad van de Hongaren. Nu een beetje achteraf stadje aan de Donau, met wel een enorme basiliek in het midden van de stad. Bovenop geklommen kon je op een wankel plankier een rondje rondom de buitenkant van de koepel lopen. Ik verkeerde in accute doodsangst. De planken zagen eruit alsof ze nog onder de communisten waren geïnstalleerd. Die maalden niet om een christen meer of minder die vanaf het dak van de kerk naar beneden donderde. Gwen lachte me uit.

Bovenop de basiliek en hoe hoog het was.

Klagen helpt bij de Hongaarse overheid. Dag één in Hongarije zouden we 80 kilometer moeten fietsen, via de Hongaarse borden werd dat 89. Dag werd werd 60 kilometer 75. Maar vandaag liep, na de gisteren ingetikte ergenissen, een al gemakkelijke 55 kilometer terug naar 45. Morgen naar Budapest, mijn boekje belooft een kilomer of 70. We zijn benieuwd.

NAGEKOMEN BERICHTEN
Nog wat nagekomen berichten.
Mijn beweringen over het verschil in rijkdom tussen Slowakije en Hongarije even gecheckt. Het blijkt te kloppen. Slowakije staat op de wereldranglijst nummer 39 met ruim 16.000 dollar bnppppj (bruto national product per persoon per jaar), Hongarije 46 met bijna 13.000 bnppppj. Wij staan op plek 7, met 48.000 dollar pp. Dat is niet mis. Luxenburgers doen het met ruim een ton pppj. Dat is te veel zou ik zeggen. (Bron wikipedia)

Nog te noemen hoogtepunten van een tijdje geleden.
De Venus van Willendorf (Bedankt collega Marcel voor de tip. Ik had zelfs het cd-tje nog mee met de BBC documentaire, maar die vond ik gekraakt terug in mijn fietstas. Kennis kan soms ook hinderen bedacht ik maar).
Het Secessionsgebouw in Wenen, en dan vooral de Beethovenfries van Klimt. Ik had het al eens eerder gezien, maar het maakte weer grote indruk. Waanzinnig. Wat doet die gorilla daar.
Slot Schönbrunn, tip van broer Marco. Interessant om van alles over de Habsburgers op te steken. Bijvoorbeeld dat ze voor gasten de Franse keuken presenteerden, maar onder elkaar de Wiener Schnitzel prefereerden. Ook uit museum-technisch oogpunt interessant. Het is je reinste massatoerisme, de drukst bezochte attraktie van Wenen, de toerbussen staan bij tientallen voor de deur, maar alles loopt als een goed geoliede machine.
Een voorstelling in de Wiener Staatsoper. Een dag na het meeklappen met de Radetsky-mars gingen we cultureel een stapje hoger. Het was een cadeau van Gwen. Op muziek van Phillip Glass en Chopin zagen we verschillende balletten van Jerome Robbins (Oké, ik kende hem nog niet, maar nu wel). Een mooie voorstelling in een schitterend gebouw.

Over cultuur gesproken. Nu op de Hongaarse tv het Eurovisie-songfestival. Zojuist de bijdrage van Nederland gezien. Hier uitgebracht zou onze stem op Nederland gewoon meetellen. We hebben niet het idee dat het zou helpen. Kansloos.

BUDAPEST EN JAN SMIT
Ondertussen alweer een dag verder. Google blogger deed het gisteren niet, dus ik kon niets uploaden.
We zijn in Budapest, Gwen's einddoel is bereikt. Van opluchting ligt ze nu al te heerlijk ontspannen te slapen.
Ons vertrouwen in de Hongaarse overheid heeft vandaag een nieuwe knauw gekregen. De verwachte 70 km werd een dikke 80. Onderweg kwamen we een Schots echtpaar tegen, die dachten dat de fietsroute Esztergom-Budapest 52 kilometer zou zijn. Dat kan hard aankomen.
Bewegwijzering durf ik ondertussen wel als een zwak punt van de Hongaarse overheid aan te duiden. In Budapest kwamen we door braaf de bordjes fietspad te volgen in een situatie waar er behalve omkeren nog maar één uitweg was: met de fiets de roltrap af de metro in.
Verder is gebleken dat we een heel wat beter inzicht hebben in het Eurovisie-songfestival dan Jan Smit. Tijdens de uitzending konden we op de Telegraaf-site al lezen dat het volgens Jan Smit niet meer fout kon gaan. Een ijzersterk optreden van de 3J's dat zeker tot een finaleplaats zou leiden. Wij als echte kenners hadden dat beter gezien.