Kloosterbezoek

Sinds Regensburg al wind tegen. Dat zijn 5 dagen achter elkaar. En niet een beetje wind tegen, op een gegeven moment zag ik de Donau de andere kant op stromen. Dacht ik. Vandaag gelukkig een rustdag, en vanaf morgen zou de wind uit zijn normale richting moeten waaien: West!
Vandaag is het ijskoud, met af en toe een regenbuitje. Ik heb mijn borstrok maar aangetrokken (Één van mijn favoriete woorden, borstrok. Altijd blij als ik hem, of is het een haar, kan gebruiken, borstrok.).

Over 2 dagen tref ik Gwen in Wenen, het is totaal nog 120 kilometer, dus dat zou moeten lukken. De lange afstanden aan het begin, toen het nog lekker warm was, betalen zich uit.

Ik zit in Melk, aan de Donau uiteraard, bekend van het 'barokste' klooster van heel Oostenrijk. Ik heb het vanochtend bekeken, en inderdaad de Benedictijnen hebben er iets heel moois van gemaakt. Als katholiek (soort van, of in ieder geval dan van origine) zoek ik in religie altijd overdaad en tierelantijnen. Er moeten plaatjes en beelden bij, liefst zo veel mogelijk. In het klooster van Melk hangen de gouden engeltjes in dikke trossen aan de muren. Op de hoge gewelven gebeurt er teveel om op te noemen. Heiligen, huifkarren, o nee, meer strijdwagens, vrouwen met blote borsten, alles zweeft door elkaar. En passant wordt er nog even een driekoppige draak de hersens ingeslagen. O, en die kleine onschuldige dikkige engeltjes, één ervan jaagt een speer in iemand zijn schouder. Alleen God de vader zit er tamelijk bedaard bij. Of zou het Mozes zijn, hij heeft een boek in zijn handen. Nee, dan zouden het stenen tafels zijn, toch God de vader.
Motto van de Benedictijnen is, zo leerde ik, ora et labora et leger (klopt dat wel qua vervoeging, vast niet, lega?). Bidden, werken en lezen. De oude bibliotheek is schitterend. Ik hoef hem niet eens beeldend te beschrijven, haal de DVD van 'In de naam van de Roos' maar uit de kast. Alleen de wenteltrap die in het verhaal bijna eindeloos door wentelt gaat in het echt maar één verdieping omhoog.

DUITSLAND PRAKTISCH
Nog wat nagekomen Duitsland info. Voor degenen die binnenkort ook via Duitsland naar Istanbul willen gaan fietsen.
De bewegwijzering voor fietsers is in Duitsland over het algemeen dik in orde. Fietsroutes zijn vaak meer voor recreatie dan voor dagelijks vervoer bedoeld. Toen ik een fietsroute dacht af te snijden door een stukje over het 'gewone' fietspad langs de doorgaande weg te gaan bleek dat pad opeens bij het volgende dorp op te houden. Daarna was er alleen nog maar de drukke tweebaansweg.

Gwen en ik hadden het in Berlijn al eens geconstateerd. Het lijkt in Duitsland vrij gebruikelijk om drankflessen na lediging kapot te gooien. Op de fietspaden, tenminste in de steden en stadjes, lijkt het vaak alsof het net Koninginnedag is geweest. Ik ben gelukkig tot nu toe, qua banden, lekvrij gebleven, maar zat soms behoorlijk te vloeken als de scherven echt niet te vermijden waren. In Zuid-Duitsland was dit trouwens veel minder.
Er is veel minder scheiding tussen fietsers en voetgangers. Fietsers worden meer gezien als een speciaal soort voetgangers. Dat heeft voor en nadelen. Je wordt niet kwaad aangekeken als je fietst in een winkelcentrum, of op een toeristische wandelboulevard. Aan de andere kant moet je in steden en dorpen vaak op de stoep fietsen. Niet echt handig, vooral niet als ze weer eens bij een kruising zijn vergeten de stoepranden te verlagen. Je mist ook de lol om met hard gebel een verschrikte voetganger/toerist van het fietspad te jagen. (Één van de dingen die ik echt mis sinds mijn verhuizing van Amsterdam naar Utrecht.)

Uit eten is goedkoper dan in Nederland. Als ik tussen de middag ergens at dan was meestal minder dan 10 Euro. 's Avonds kan het gemakkelijk voor 15 Euro. En dan is er nog de onvolprezen Döner of de Bockwurst mit Pommes. Ik ging, dat zal duidelijk zijn, niet voor de haute cuisine, meer geld kan je altijd kwijt. Gutbürgliche Küche, dat stond er vaak met trots op de establishementen waar ik terecht kwam.

Nog een speciale vermelding voor 'Suzie's Schnitzel Paradies'. Ik zou zeggen een Bib Gourmand (volgens de Michellin gids goede prijs kwaliteit verhouding, een omweg waard). Het was in Niedernberg, ergens halverwege Zuid-Duitsland. Op één van de warmste dagen nam ik eerst maar een grosse cola. Dat was een halve liter, niet van dat kinderachtige, gross ist richtig gross. Als eten een spaghetti Bolgnese, en daarbij nog maar een grosse Cola. De bediening van Suzie was Spitze. Voor minder dan 10 euro reed ik daarna één van mijn sterkste middagen. Ik ben nog steeds benieuwd naar de schnitzels.

Hotels en pensions? Vrij gemakkelijk te vinden. De meeste touristeninformatie winkels waren dicht als ik aankwam. Maar altijd was er buiten wel iets voor handen, een folder, een computerscherm, waarmee je zelf een plek kon vinden. Prijs? Ik had als absoluut maximum 50 euro gesteld. In de echt grote steden ging dat net, daarbuiten was het meestal rond de 30 tot 35, en altijd inclusief een goed ontbijt. Bijna altijd buffet zodat je als fietser flink wat calorieën kon innemen.

De Oostenrijkers gaan wat losser om met de informatie die ze verstrekken. In Mauthausen had ik in het foldertje van de toeristeninfo gezien dat de buurman kamers verhuurde voor 28 euro. Ik er naar toe. 45 euro. Hmmm, behoorlijk verschil. Ja, het foldertje was van vorig jaar. Hmmm, inflatie gaat hard in Oostenrijk. Hier in Melk bleek een aangekondigde 21 euro er 42 te zijn. Twee keer zoveel.
Ik zit nu boven een Grieks-Mexikaans-Italiaans restaurant met Turkse eigenaren. Die vettige Griekse gyros lucht komt als onbetwiste winnaar uit de bus in de strijd tussen de verschillende keukens.
Als laatste culinaire nieuws uit Oostenrijk: salade met wiener schnitzel reepjes.
En als afsluiting van Duitsland een stuk of 40 foto's geselecteerd.